20. Chryzantemy

        Rozdział dodany, bo Robert Carlyle i jego szkocki akcent dzielnie stróżują, by ładnie dopełnić tę 1/3 (już!) Kici. Przepraszam za poślizg. Zdrowie nie dopisuje, miałam sporo konkursów (lektur na nie też) i trochę komplikacji.

..................................

† † †

O czym myślisz, Leno? O czym tak naprawdę myślisz? Podążam za głosem dziewczyny, woląc nie rozwodzić się nad tym, dlaczego Mikler krzyczy i niemal panikuje jak nie ona. Myślę, że sam zachowałbym zimną krew, gdyby nie ta przeklęta pozytywka. W mojej głowie taniec starych lalek staje się coraz bardziej szarpany, emocjonalny. Skojarzenia nie zawsze są dobre — najchętniej porównałbym je do sideł, w które można wpaść. W które można się zaplątać. Nie chcę, by cokolwiek krępowało moje ruchy. 

Doświadczam czegoś gorszego od poganiającej presji czasu — raczkuję niczym niemowlę, wyjątkowo opornie przyswajając fakty i wnioskując. I znów mam przed oczami tego malca, nieszczęsnego Queera o równie nieszczęsnych włosach i nieszczęsnych kłach. Och, czymże byłby człowiek bez skojarzeń? I bez głupich, bardzo głupich sformułowań. 

Jakby sennie unoszę dłoń, po czym krótko przyglądam się swoim palcom. Wbijam w nią zęby, celując w nieznacznie siny, żylasty region nad nadgarstkiem. Nie jest jak w książkach, cholernie boli. Krzywię się, słysząc zduszony skowyt, który z siebie wydobywam. Już dawno powinienem dołączyć do towarzyszy; dowiedzieć się, czym Mikler tak się przejmuje. Ta przeklęta pozytywka już dawno powinna przestać grać. A ten cholerny Milan Montero już dawno powinien wąchać kwiatki od spodu. I to sąsiadując z pannami Vivere. Doborowe towarzystwo to podstawa, nawet po śmierci. 

Idę sztywno przed siebie, chyba coraz wolniej. Plączą mi się nogi, jakby były nie moje bądź wyjątkowo drańskie — w końcu już trochę czasu spędziły z tą pustą głową i kamiennym sercem. Nie ma się co dziwić, wpływ środowiska, naturalna kolej rzeczy. Zostaję częściowo wyrwany z transu, gdy prawie uderzam nosem w drzwi. Zdawało mi się wcześniej, że pokonałem dopiero kilka nic nie znaczących i nie zmieniających metrów. Nie przyszedł Montero do drzwi, przyszły drzwi do Montero. Można i tak. Wchodzę do pokoju, zostawiając je uchylone.

— Nie patrz, Lena, proszę, nie patrz.

Głos Arcany pozostaje wciąż taki sam, ciepły i spokojny. Ten typ to najchętniej by wszystkim matkował, chyba nawet mnie. Położyłbym ciężką, pustą głowę na jego kolanach. Iker zawijałby na długie, zwinne palce kosmyki tych szarofioletowych włosów, głaszcząc mnie niczym potulnego pupila.

— Nie musisz... nic nie musisz — dodaje Arcana. Chcąc nie chcąc, zaczynam wykazywać zainteresowanie zaistniałą sytuacją. Oglądam ją przez różowe

Magdalena Mikler wdzięcznie wspina się na białe krzesełko, jakby to były co najmniej Himalaje i nadciągała śnieżyca, jaka się Queerom, łasym na odmrożone mięso, jeszcze nie śniła. Ozdobny żyrandol emanuje królewskim szkarłatem, ogłaszając wszem i wobec, że to on gra tu pierwsze skrzypce. Nóżka do nóżki chwiejnie, lecz pewnie się przystawia. Gruby, brudny sznur burzy harmonię, odbiegając od wcześniej ustalonej kolorystyki. 

Kolejny kwik zawodzącej Mikler, tak teatralny, wymuszony, ale jednak prawdziwy. Następny ruch. Widocznie nie tylko mi zdarza się gryźć dłonie. I rozważny Arcana w tle niczym mentor, któremu nie straszne żadne perturbacje. Śmierć śmiercią, słabość słabością oraz cierpienie cierpieniem, lecz ktoś musi utrzymywać całą konstrukcję w ryzach. 

— Tak! Zemsta, zemsta, zemsta na wroga! Z Bogiem i choćby mimo Boga!* — wygłaszam, bo skoro wszyscy cytują Mickiewicza, to dlaczego nie ja? Wypada wmieszać się w tłum niczym kameleon z refleksem szachisty. Lepiej późno niż wcale, prawda?

Kiedy już myślę, że dowiem się, jak to jest oberwać od wyjątkowo konsekwentnej pacyfistki, tracę oparcie. Czuję, jak serce podjeżdża mi do gardła. Słyszę jego nieznośne kołatanie. Dlaczego hałasujesz, słońce, dlaczego nie zamilkniesz na wieki? Stopniowo świat zalewa ciemność, obserwuję swoją osobistą apokalipsę. Nim odpływam, w pełni dociera do mnie tylko jedno: pozytywka przestała grać. Marionetki padły. Bardziej martwe niż kiedykolwiek.

† † †

Budzę się ostro, czując dużą, ciepłą dłoń przy wargach. Już mam odepchnąć napastnika, gdy nawet w półmroku rozpoznaję znajomą twarz. Wydaję z siebie zduszone warknięcie, pytająco spoglądając na Artificema. Anioł przykłada wskazujący palec do ust, bym był cicho. Kiwam głową, po czym odtrącam jego rękę.

Pamiętam jak przez mgłę wydarzenia z dnia poprzedniego, widocznie dopiero co się ocknąłem. Zachowałem się jak idiota, cytując tego Mickiewicza i napominając o zemście, którą się akurat brzydzę. Nigdy nie zdarzyło mi się nic podobnego, muszę uważać, wykorzystując swój dar. Stąpam po cienkim lodzie. Trzeba było nie wchodzić do tego wspomnienia, skoro od samego początku czułem, że coś nie gra. Wszystko się jeszcze bardziej pokomplikowało. Magdalena Mikler popełniła samobójstwo? Ta dumna, sprytna kobieta? Już nic nie rozumiem. Rozglądam się dookoła. Widzę, że wszyscy śpią, więc orientuję się, że upłynęło więcej godzin, niż myślałem. Cholera. Nie poszedłem nad jezioro Szeherezady, by przeprawić przez nie kobietę od małego Queera. Czy będzie to uznane za zaniedbanie obowiązków?

— Za dziesięć minut w sali treningowej. Sam. Uważaj — rzuca Ty zdawkowo, nie czekając, aż sam się odezwę.

Wytężam wzrok, wykorzystując anielskie zdolności. Obserwuję, jak anioł manewruje między materacami, chcąc nie obudzić nikogo niepożądanego. Mam wrażenie, że zaraz nadepnie komuś na stopę i rozlegnie się wrzask. Nic takiego się jednak nie dzieje. Artificem zatrzymuje się przy jednym z nieruchomych kłębków, po czy ściąga z biedaka koc. Po tym, jak ofiara nadal nie reaguje, domyślam się, że to Moriaty. Jeszcze tylko tego kulawego kupidyna tu zabrakło.

Sięgam po skórzaną kurtkę i ciężkie buty. Czuję się co najmniej dziwnie, wojna tak właśnie wpływa na człowieka. Nie odczuwa on już wskazanego strachu, gdy ktoś budzi go w środku nocy, by poinformować o spotkaniu. Nie mam pojęcia, o co może chodzić. Ogarniają mnie złe przeczucia, kiedy widzę puste miejsce Leny i Arcany. Za to Mika nadal pogrążona jest w twardym śnie, a Artificem nie zamierza jej budzić. Och, tylko jeden Montero dostał zaproszenie do Kółka Wzajemnej Adoracji. To zaszczyt.

Ubieram się, po czym, jeszcze bardziej ostrożnie niż Ty, idę między materacami, uważając, gdzie stąpam. Patrzę pod nogi, oglądając przy okazji prezentację kolorowych, wzorzystych koców. Ziewnąwszy leniwie, zaczynam szukać smukłej sylwetki anioła, ale ani śladu po Artificemie. Nie zwracam na to większej uwagi, wiedząc, jak dostać się do sali treningowej. Stróż nie jest mi do niczego potrzebny, zwłaszcza że spodziewam się zastać tam resztę wesołej ferajny. 

Docieram do drzwi, po czym z ulgą opuszczam zatłoczoną salę. Kieruję się na lewo, po czym idę długim, wąskim korytarzem. Nie zastanawiałem się głębiej, jak bardzo w podziemiach Mikler dokucza klaustrofobia. Dziewczyna ma teraz większe problemy, ale nie wierzę, że nie czuje się jak więzień. Sam odczuwam lekki dyskomfort, myśląc o tym, że z ewakuacją mogłoby być różnie, gdyby stało się coś naprawdę złego. Vivere już by o to zadbała. W pewnym sensie to także byłoby pogrzebanie żywcem. Tylko mimo wszystko bardziej łaskawe.

Rozszerzam nozdrza, desperacko próbując uchwycić jakąkolwiek woń. Robię to nie pierwszy raz, gdyż w schronie nie wyczuwa się zapachów — większość członków Cordragon i tak ciągle próbuje. Na początku nie zwracałem na to najmniejszej uwagi, a potem podejrzewałem, że z jednym z moich zmysłów coś się stało. Jednak inni także się skarżą, gdy kończą się ważniejsze tematy do rozmów podczas wspólnych posiłków — nie dostają jednak od nikogo żadnej sensownej odpowiedzi. Wzbogacam się o nowe doświadczenie, które umacnia mnie w przekonaniu, że świat bez zapachów byłby dziwnie pusty i nieczuły. Nawet głupie naleśniki nie smakują już tak samo.

Prawie mijam salę treningową — w ostatniej chwili powracam do świata myślących i skręcam tam, gdzie powinienem. Żadnego odoru spoconych ciał, nic takiego. Trudno powiedzieć, bym tęsknił akurat za tym, ale nie obraziłbym się, gdyby pewna dobra dusza poprawiła moje receptory węchowe. Krzta normalności nikomu by nie zaszkodziła.

Obejmuję wzrokiem zgromadzonych. Mikler siedzi z Arcaną przy stoliku dla trenerów. Dziewczyna uparcie wpatruje się w szklankę z wodą, ale tym razem prawdopodobnie tylko myśli — a ma o czym — ponieważ obudzić w niej telekinezę próbowała tylko Mika. Artificem opiera się o ścianę, widocznie dotarł tu przede mną. Moriaty zgarnął jeden z materaców i rozłożył się na nim wygodnie.

Wzdycham, po czym dołączam do nich i staję obok jak duch.

— Mówiłem ci, Ty, sto razy, tylko Milan. Tylko on — mówi Arcana. — Ciebie o coś prosić…

— Wyraziłeś się mało precyzyjnie — oświadcza Artificem, wywróciwszy wymownie oczami. Wyobrażam sobie, jak jego haczykowaty nos wydłuża się niczym u Pinokia. — Szukasz problemu tam, gdzie go nie ma.

— Właśnie, gdzie problem? Też go nie widzę — wtrąca zaspany Moriaty, oparłszy głowę  o łokieć.

— Nieważne, weźmy się do pracy — odpowiada wymijająco Iker. Poprawia krzywo założone okulary i chwyta ołówek. Dopiero teraz zauważam, że na stole leży kartka, na której zapisano już kilka linijek. — Próbujmy dalej.

— Nie, nie, nie, bro — protestuje Ty, wyciągnąwszy wskazujący palec. — Nie zamiatajmy problemów pod dywan. Dlaczego jesteś zły, że przyprowadziłem Moriatego? Przecież…

— Nie ufasz mi? Myślisz, że jestem za głupi, więc i tak nie pomogę? Chodzi o to, że znów popełnię jakiś błąd i tym razem stracę coś więcej niż zdolność teleportacji? Na przykład skrzydła? — dorzuca swoje trzy grosze Anioł Miłości, tłamsząc ziewnięcie.

Iker kręci głową z zażenowaniem, znów się rumieniąc. Na chwilę chowa twarz w dłoniach. Zauważam, że ściska ołówek tak mocno, iż bieleją mu knykcie i koniuszki palców. Widzę przebłyski wspomnień Magdaleny Mikler, co sprawia, że jakiejś części mnie jest żal Stróża.

— Chyba chodzi o to samo, co sprawiło, że nie chciałam obudzić dziś Luelle, choć mała mogłaby być bardziej przydatna niż my wszyscy razem wzięci — odzywa się Lena. Nie rusza się i nie podnosi wzroku, cały czas wbijając go w szklankę. — I o to samo, co sprawiło, że miałam ochotę ukrzyżować Ty’a do góry nogami, gdy sprowadził do przedziału Maję i Stellę.

Zapada niezręczna cisza, a atmosfera robi się tak gęsta, że można by kota powiesić. Nawet Artificem jest zmieszany i nie wie, co powiedzieć. Za to Arcana chyba nie mógłby się bardziej zarumienić. Boże, jeśli istniejesz, masz ciekawe poczucie humoru, skoro chciałeś, bym znalazł się wśród tych ludzi.

— To o co tak właściwie chodzi? — pytam, dostawiając krzesło do stolika i siadając na nim. Instynktownie przeczesuję dłonią włosy. Jak tak dalej pójdzie, to je obetnę na zapałkę.

— O zadanie testu. Konkretniej to ostatnie — tłumaczy Iker, z wyraźną ulgą, że zmieniono temat. — Może być pomocne. Nawet bardzo.

— To znaczy? — zadaję kolejne pytanie, zaciekawiony, ale nadal zdezorientowany.

— Zawierało dużo przysłów z różnymi, umm... jakby to powiedzieć... podpowiedziami? Na przykład pewna osoba... powiedziała... 

— Że moja mama kopnęła w kalendarz, podarła się kartka z grudniem, a jabłoń rośnie niedaleko od jabłka — dokańcza beznamiętnie Mikler, widząc zmieszanie Ikera.

Szybko łączę fakty. Przedzielenie Leny do SAMOBÓJSTWA oraz pokręcone wspomnienie z wisielcem.

— Gdybyśmy zwracali większą uwagę na zadania, wiedzielibyśmy... to wszystko wcześniej. Lena przypomniała sobie jeszcze, że mówili też o śmierci Celico i wbiciu noża w plecy w związku z Mają — informuje Arcana, a ja kiwam głową, przyglądając się zapiskom. To głównie wypisane przysłowia z osobami, których dotyczą.

— Lena, o co może chodzić z wbiciem noża w plecy twojej przyjaciółki? Ma to jakiś związek ze straceniem dziecka? Wiesz, kto mógłby być ojcem? Może ją zdradził? — sugeruję, przypominając sobie barierę chroniącą umysł Hozierewicz, jakby sama Vivere pragnęła, by tajemnice tej dziewczyny nie wyszły na jaw.

 — Nie wiem, nie wiem nic... i... Nie chodziło o to, że ktoś zdradził ją. To ona komuś wbiła nóż w plecy. Coś jeszcze było, może bardzo ważnego. Ale nie mogę sobie przypomnieć. To było takie dziwne, bezsensowne... jeszcze wtedy pomieszali te języki. Nie mogłam się skupić, słysząc czeską paplaninę Ty'a w głowie.

Artificem kładzie dłonie na ramionach Leny i zaczyna je masować, ale szybko przestaje, widząc jawny sceptycyzm podopiecznej.

— Spokojnie, bez presji, powoli sobie wszystko przypomnisz — zapewnia Iker, po czym uśmiecha się nieśmiało, ale nie liczy na odwzajemnienie tego gestu.

— Mógłbym po prostu przejrzeć jej wspomnienia jak zawsze, ale nie wiem dlaczego, lecz nie obejmują one żadnej z części testu. Pewnie tobie też nie uda się obejrzeć zadań. Ale spróbować warto — zwraca się do mnie Artificem. — Tylko najpierw musimy zrobić coś innego, z samego rana. Którą z grup wybierasz? Mnie i Lenę czy Ikera z kupidynem oraz prawdopodobnie twoją siostrą?