19. Hiacynty

Miało być ponad 3000 słów, ale postanowiłam podzielić, bo... bo cliffhangery są fajne, nie? Nie zabijajcie. Dwudziestka, taka ładna liczbie, zasługuje na wyróżnienie. Swoją drogą, czytając ten rozdział, zauważyłam, że z poczuciem humoru Milana dzieje się coś dziwnego. Ale nie chcę nic zmieniać. Tak jest dobrze.

..................................

† † †

Lądujemy na środku długiej i szerokiej alei, którą obrastają obecnie bezlistne, nagie drzewa o rozbudowanej sieci konarów. Wiatr porusza gałęziami, szumiąc złowrogo — miłosiernie ostrzega. Atmosfera jest przytłaczająca, jakby w pobliżu czaiły się złe siły. Śnieg prószy subtelnie, a przez pierzaste chmury bezskutecznie próbuje przedostać się słońce. Chłód i nastrój grozy nie dziwią mnie ani trochę. Nie spodziewałem ani różowego pałacu, ani chatki z pierników. 

Naciągam na siebie skórzaną kurtkę, ale nie zapinam jej. Uważnie rozglądam się dookoła, nadal będąc skupionym i odprężonym, by nie urwać połączenia. Nie jestem pewny swoich umiejętności. Wolę nie ufać czemuś tak niesprawiedliwie danemu jak indywidualny dar. Równie dobrze można go niesprawiedliwie odebrać. Nic nie trwa wiecznie, tego akurat jestem pewien. 

Wnoszę oczu ku niebu i wytężam wszystkie zmysły. Czuję się obserwowany przez towarzyszy, ale staram się nie zwracać na to uwagi.

— To wspomnienia twojego ojca — cały czas mówię tylko do Mikler. Nic mi do tego, że postanowiła zabrać kogoś ze sobą. — Wszystko działo się w okolicach marca. Nie jestem w stanie określić tego dokładnie. Dużo, naprawdę dużo emocji i rozpraszaczy.

Ku mojemu zdziwieniu Lena jako pierwsza rusza do przodu. Wydaje mi się, że dziewczyna o wiele lepiej wie, w którym kierunku powinniśmy się udać. Może i ja mam silną moc, ale to uczucia Mikler wygrywają w tym starciu. Gdy już mam ruszać za nią, zauważam czyjąś rękę na swoim ramieniu. Odwracam się i pytająco spoglądam na Arcanę.

— Posłuchaj... — zaczyna Iker, jest wyraźnie zmieszany. — Jeśli... jeśli coś poszłoby nie tak, nie po naszej myśli, masz największe szanse... największe szanse na... och, całokształt jest po twojej stronie. Więc... jeśli coś poszłoby nie tak, byłbym twoim pośmiertnym dłużnikiem, gdybyś powiedział Moriatemu, że... powiedział mu o... Och, nieważne. Zapomnij. Po prostu zapomnij.

Anioł Stróż odchodzi z rumieńcami, niezwykle widocznymi przez bladą karnację. 

— Rozumie się, stary... — mruczę skonsternowany, jak nie ja, po czym dołączam do towarzyszy. 

Lena nadal przoduje, ale stopniowo zwalnia i znów zaczyna się wahać, miotać, lecz walczy niestrudzenie. 

— Nie dowiemy się o śmierci Leny, prawda? — wtrąca Iker, nadal zbity z pantałyku i zaczerwieniony. — Jej ojcu na pewno także wymazano pamięć? Ktokolwiek to zrobił, musiał być ostrożny.

Owszem, byłem rozważny, ale chyba trochę za mało — nie chciało mi się bawić w przeglądanie wspomnień i odkrywanie całej prawdy. Wolałem nie wiedzieć wszystkiego, nie wdrażać się głębiej w historię Miklerów. Już kiedyś miałem z nimi do czynienia i moja rodzina źle na tym wyszła. Instynktownie gładzę, na szczęście okryte, ręce. Nienawidzę tych blizn, są szkaradne i pełnią funkcję dracznej przypominajki. Wymazuję pamięć innym, wrogom i sprzymierzeńcom, a zmagam się z własnymi wspomnieniami. 

Spoglądam na oddalające się sylwetki Mikler i Arcany, zaczynam zwalniać. Czuję się jak intruz, który wtargnął do intymnej sfery życia niemal obcej osoby. Najchętniej zniknąłbym, powrócił do normalnego świata, ale niestety nie mogę. Jestem filarem utrzymującym tę retrospekcję i, gdyby mnie zabrakło, wszystko runęłoby jak domek z kart. Wzdycham, kiedy zimne płatki śniegu mają kontakt z moją twarzą.

Zauważam biegnącego na oślep mężczyznę, którego rozpięty, ciemny płaszcz odznacza się na śnieżnej scenerii. Brunet jest coraz bliżej, jakby biegł wprost na mnie. Już mam nazwać go nieznajomym, gdy zostaję zalany falą wspomnień, niemożliwą do przepłoszenia. Pamiętam ojca Leny, o wiele bardziej, niżbym chciał. Gęsta sieć powiązań wydaje się przerażająca.

Przenoszę wzrok na Mikler, nie wypierając zainteresowania, które krąży w moich żyłach razem z krwią. Dziewczyna nie próbuje chować emocji, z olbrzymią miłością i tęsknotą wpatruje się w rodzica. Nie wie, czy powinna stać w miejscu, czy podążać za ojcem. Patrzy, jak Adam Mikler pędzi przed siebie, chybocząc się i ledwo utrzymując na nogach. Kiedy skupiam się na jego ciemnych włosach, porcelanowej cerze i okularach, nie potrafię nie dostrzec podobieństwa do Arcany. Zaczynam rozumieć, dlaczego Lena akurat do Ikera lgnęła, gdy potrzebowała wręcz rodzicielskiej czułości.

Wtem Adam Mikler upada, lądując w śnieżnej zaspie. Drży i nie muszę pochodzić bliżej, żeby wiedzieć, że szlocha. Kuli się jak przerażony, bezbronny malec. Mężczyzna wydaje z siebie cichy, zduszony skowyt, po czym chowa twarz w dłoniach. Arcana trzyma się z daleka, ale dystans to ostatnie, czego potrzebuje teraz Lena. Dziewczyna klęka przy ojcu, także się trzęsie. Próbuje położyć dłoń na jego ramieniu, ale napotyka jedynie powietrze — zimne i obce.

Wykonuję krok w przód, potem kolejne. Cztery, pięć, sześć. Siedem i osiem. Jestem na tyle blisko, by widzieć zaczerwienioną, zapadłą twarz Miklera, po której płyną łzy. Słyszę także zdławiony szept mężczyzny:

— Ave in perpetuum.

Nim ma okazję uzupełnić pozdrowienie dla poległych, kończy je Lena.

— Ave atque vale. — Szesnastolatka wzdryga się, a w jej oczach szklą się pierwsze łzy. — Przepraszam...

Obraz staje się zmatowiały, świat szarzeje. Porywisty wiatr uspokaja się, a zamiast złowrogiego szumu słyszę tylko ciche pobrzękiwanie — coś na wzór wyniku pracy czteroletniego dzwonnika. Drzewa oddalają się jak po zakończonym przedstawieniu, kurtyna opada, demonstrując symboliczny szkarłat. Czuję coraz większy chłód, stopniowo ogarnia mnie wrażenie wypalenia. Uzmysławiam sobie powagę sytuacji trochę zbyt późno jak na uzdolnionego anioła. Co się z tobą dzieje, Milanie Montero? Cofasz się, cofasz, niedługo zaczniesz żałośnie raczkować oraz gaworzyć. 

Sięgam po rękę Arcany, a potem Mikler, by nie utracić połączenia. Utknięcie we wspomnieniach to coś, czego sobie nawet lepiej nie wyobrażać. Dziewczyna odwraca od ojca mokrą od łez twarz, po czym pociąga nosem.

— Co było potem? — pyta.

— Nie wiem. To koniec. Do niczego, co było później, nie mam dostępu. Nic innego nam się nie przyda — zapewniam, celowo nie napominając o luce w pamięci Adama Miklera, którą sam stworzyłem. Reszta to czysta prawda. Nie mogę odczytać kolejnych wspomnień, w których nigdy nie mieszałem. — Nic tu po nas.

Arcana mocniej ściska moją dłoń, jej na pewno także. Nie muszę mówić, że znów powinni się wyciszyć i skupić. Sami przymykają oczy jak w transie, zastygając w bezruchu. Dołączam do towarzyszy, ignorując irytujące pobrzękiwanie oraz coraz większe płatki śniegu na swojej głowie. Zamykam powoli oczy, nie spiesząc się, bo tylko uciechy diabła mi jeszcze brakuje.

Znów napotykam coś dziwnego, gdy wdzieram się do umysłu Magdaleny Mikler. Nie potrafię tego zdefiniować, więc błądzę po omacku niczym laik albo adept. Liczę na przyjemniejszą okolicę, wyższą temperaturę oraz całkowity brak opadów atmosferycznych. Jednak Tenebris ma pewien plus, więcej ciepła. Brzmi to absurdalne, wszyscy kojarzą Stronę gorszych — zazwyczaj — odpowiedników z chłodem. Ale o innym cieple mowa w tej bajce dla dużych dzieci.

Do moich uszu dociera cicha, niepokojąca melodia. Już wiem, że jesteśmy w domu, udało się, ale nie czuję ulgi. Powoli unoszę powieki, cały czas wsłuchując się w utwór. Tajemnicza muzyka przywołuje w mojej głowie obraz starych, drewnianych lalek. Widzę całe rzędy poruszanych, wręcz szarpanych marionetek, a podkład staje się coraz bardziej złowieszczy.

Potrząsam nerwowo głową, po czym próbuję skupić się na scenerii. Nie jest to takie łatwe, jednak wolę nie zasłaniać uszu. Rozglądam się dookoła, powoli, by dokładnie się wszystkiemu przyjrzeć. Trafiliśmy na środek korytarza na piętrze, tuż przy szerokich, drewnianych schodach. Ściany są białe, podłoga także, co podsyca napięcie. Nie da się zapomnieć o upiornej muzyce, więc czuję coś więcej niż tylko niepokój. W powietrzu unosi się wstrętny zapach krwi, którego nienawidzę. Dostrzegam także miedziano-brązowe plamy na panelach i krwawy ślad odciśniętej ręki na jednej z par drzwi. 

— Dom... — szepcze Lena, sięgając ręką po naszyjnik, którego, jak się domyślam, wcale nie zdejmuje. 

Mikler nie jest zresztą jedyną osobą, którą ciekawi kwestia tajemniczego dawcy. Za bardzo się w to wszystko wkręcam, ale już wolę się zaangażować w coś, co nie ma najmniejszego sensu, niż poddać się znieczulicy.

— Wspomnienie jest zniekształcone? — zagaja Arcana.

Dopiero teraz zauważam, że anioł stoi przy komodzie i sunie ręką po ramkach ze zdjęciami. Gdy podchodzę bliżej, zauważam, iż na każdej z fotografii zamazano twarze. Zamazano to nie do końca adekwatne określenie — wydrapano je.

— Och, nie chodziło mi o zdjęcia, na pewno nie tylko — zaprzecza Iker, wpatrując się w jedną z fotografii, na której znajduje się Stella. Wydrapana twarz dziewczynki idealnie pasuje do dracznego tańca lalek w mojej głowie. — Te kolory...

— Tak — potwierdzam niepewnie. — Chyba tak. Jest zniekształcone, może niepełne. Dlatego czułem coś dziwnego. Tak myślę.

— Pozytywka — wtrąca Mikler, odnajdując źródło upiornej muzyki. — Mama nienawidzi pozytywek. Mówi, że są jak tkliwi muzycy, którzy chcą za dobrze. — Zamyśla się i jeszcze raz ogarnia wzrokiem pomieszczenie. — Nie chcę tu być. Cały czas wpatruję się w schody, jakby miała się tu zaraz odegrać scena rodem z Psychozy. Tacy z nas trochę detektywi. Powinnam... powinnyśmy udać się tam. Chyba. — Wskazuje drzwi, na których znajduje się krwawy odcisk dłoni.

Panie przodem — powiedziałbym najchętniej, lecz wolę przedstawić siebie w jak najlepszym świetle. Udaję się więc we wskazanym kierunku, stawiając niewielkie kroki, żeby któreś z nich miało szanse mnie prześcignąć. Z pewnością bym się nie pogniewał. Czuję ciepły oddech Arcany na karku — chłopak trzyma się blisko, jednocześnie nie spuszczając wzroku z Leny. Zachowuje się jak jej Anioł Stróż — trochę to zabawne, a trochę smutne.

— Słabe horrory to jednak dobre horrory — stwierdza nieoczekiwanie Mikler. — Bo wszyscy zachowujemy się jak bohaterowie słabych horrorów, więc słabe horrory to chyba jednak nie słabe horrory. Słabe horrory są świetne, lepsze niż typowe czarne komedie, ale wychodzi na to, że pod tym kątem należy patrzeć na mocne horrory. I to z nich się śmiać.

Kiwam głową, wyobrażając sobie, jak idiotyczną minę muszę mieć. 

— Wydaje mi się, że każde z nas gra na czas. Mam rację? — wtrąca Iker, niczym władca Królestwa Rozładowywania Napięcia. Gdybym powiedział to na głos, anioł na pewno rzuciłby, że napięcie do dla niego różnica potencjałów elektrycznych.

Zaczynam za dużo gdybać i bawić się w psychologa. Szewc bez butów chodzi, jak mawiają. Vivere, określając członków Cordragon wesołą ferajną, jest bliższa prawdy, niż myśli — a przez przebywanie w tak doborowym towarzystwie mam przeżarty mózg.

— Już powinno się coś stać — oznajmia Arcana, tuż przy moim uchu. Jakim cudem ktoś, kto na co dzień przebywa z Leną Mikler, może przekraczać czyjąkolwiek przestrzeń osobistą? — To wspomnienie jest chyba bardziej pogmatwane i zniekształcone, niż myśleliśmy.

— Może... — nie potwierdzam, ale i nie zaprzeczam.

Kiedy słyszymy, jak wielka niewiadoma wchodzi po schodach, nie kontynuujemy już rozmowy, tylko bacznie słuchamy. Chwila niepewności dłuży się niemiłosiernie, tak bywa z niemym oczekiwaniem. Co innego, gdy masz tylko moment na podjęcie decyzji.

Zdumiewa mnie widok Magdaleny Mikler u szczytu schodów. Wcześniej dałbym sobie rękę uciąć, że znajduje się w pokoju, który wskazała jej córka. Lustruję kobietę, starając się nie myśleć o wydarzeniach sprzed lat. Pamiętam aż za dobrze tę porcelanową cerę, którą odziedziczyła Lena, oraz gęste, blond włosy kojarzące się ze zmarłą Stellą. Nic się nie zmieniła, ale daleko mi do stwierdzenia: dobrze się trzyma. 

Jest wręcz przeciwnie — Magdalena przypomina zbiega szpitala psychiatrycznego. Chybocze się jak pod wpływem, drżące dłonie nadal zaciska na końcowym odcinku poręczy. Sarnie oczy kobiety podkreślał wcześniej tusz do rzęs — łzy wymyły go niedokładnie, więc zostały dodające upiorności, ciemne plamy. Po chwili blondynka rusza w przeciwnym kierunku, niż się spodziewałem.

— Ja... nie rozumiem — odzywa się Lena. Wolę nie patrzeć w jej stronę, dość naoglądałem się już przerażenia. — Jestem pewna, że ktoś... coś jest za tamtymi drzwiami — dodaje, próbując dodać sobie stanowczości, ale wychodzi trochę kulawo. 

Ostro łapię ją za nadgarstek, by się nie wyswobodziła.

 — Nie zrobisz tego więcej — syczy Arcana, oczywiście ze stoickim spokojem, jakżeby inaczej.

 — Twoja matka poszła tam — zwracam się znów tylko do Leny. — To jej wspomnienie. Nie zobaczymy niczego, czego ona wtedy nie widziała. A szła do pokoju na końcu korytarza, który wskazałaś? Nie. Więc nie dość, że stracilibyśmy czas, złamalibyśmy podstawową zasadę. Chciałabyś utknąć na zawsze w czyimś wspomnieniu? Byłabyś czymś gorszym niż duch. Nikt by cię nie widział, nie słyszał...

Zaciskam zęby, nie chcąc powiedzieć o jedno słowo za dużo. Przeklinam pod nosem, bo straciłem starszą Mikler z oczu. Przez upiorną muzykę nie mogę się skupić, więc nie czuję wystarczająco silnej więzi z właścicielką wspomnienia. Pytanie za sto punktów: dokąd poszła?

— Mój pokój — oznajmia krótko Lena, jakby czytała mi w myślach. — Ale przyrzekam na Boga, że za tymi zakrwawionymi drzwiami... Dobrze, odpuszczam. Bo kto nie był ni razu człowiekiem, temu człowiek nic nie pomoże* — dodaje szeptem, bo czym wyprzedza mnie bez słowa.

Tym razem nie oczekuję nerwowych, jednocześnie szczerych przeprosin, bo i cierpliwość takiej altruistki ma swoje granice. Kiedy przypominam sobie, że Vivere również cytowała Mickiewicza, nieoczekiwanie przechodzą mnie nieprzyjemne dreszcze. 

— Też masz wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie? — zagaja cicho Arcana. Zaczynamy iść za dziewczyną, nie chcąc i jej zgubić. — Przedłużanie, opóźnione reakcje...

Iker rzadko się odzywa, ale gdy już wtrąca swoje trzy grosze, nie sposób go zignorować. W jakimś stopniu ciekawi mnie, co chłopak robiłby za życia, gdyby nie był Aniołem Stróżem.

— Na Lenę działa to chyba najmniej — ciągnie Arcana, poprawiwszy niesforne okulary. — Nie poszłaby tam pierwsza... i nie powiedziała... tak... do nikogo.

Nie mam szansy odpowiedzieć, bo kolejny incydent wytrąca mnie z równowagi. Na moje czoło spada kilka kropel niezakrzepłej jeszcze krwi. Wolę nie wiedzieć, skąd maź wzięła się na suficie, ale i tak unoszę głowę. Gdy dostrzegam krzywy, ale czytelny napis: CELICO [*], ALEKSANDER [*], czuję się jeszcze gorzej. Nie mogę pozbyć się wyobrażenia targanych ostro marionetek. Gubię się coraz bardziej, nie wiedząc, co dzieje się z moim darem. Jak to możliwe? Wspomnienie, w którym właśnie się znajduję, pochodzi z okolic marca i śmierci Leny. O jakim Aleksandrze mowa? Nie znam nikogo, kto nosi to imię.

Dopiero teraz zdaję sobie sprawę, że zostałem sam, ponieważ Arcana dołączył do siostry byłej podopiecznej. Dziwi mnie milczenie z jego strony, ale mam ważniejsze kwestie do przemyślenia. Nie mam pojęcia, gdzie znajduje się pokój Leny, więc idę częściowo na oślep, próbując przypomnieć sobie, dokąd dokładnie szła szesnastolatka. Nie słyszę towarzyszy przez tą cholerną pozytywkę, która gra chyba coraz głośniej, głośniej i głośniej, by doprowadzić mnie do szału. Prawdopodobnie idę w dobrym kierunku, ciepło, ciepło, gorąco. 

— Powiedz, że to nie to, o czym myślę! — Słyszę Lenę, niemal panikującą.

............................

*Cytat autorstwa Adama Mickiewicza.