18. Frezje

Biję się w pierś, bo tak długo na ten rozdział czekaliście. Mam nadzieję, że się opłaciło. Trochę nudnawy, ale zakończenie pokazuje, iż dziewiętnastka się zrehabilituje (bonus: teraz krótko, więc następnie ponad 3000 słów). Przynajmniej już wiecie, że z pseudo-zabawnej zapowiedzi księgi II można wiele wyciągnąć.

Pisanie o Lenie z perspektywy Milana jest dla mnie całkiem zabawne. Jakby Kuba Rozpruwacz wziął na celownik zakonnicę z pobliskiego klasztoru. To trochę bunt przeciwko Mary Sue i tym wszystkim nieustraszonym heroskom.

.............................

† † †

Nawet bezbronne dzieci. Nawet bezbronne dzieci. Nawet bezbronne dzieci. Słowa Miki roznoszą się echem w mojej głowie. Jak namacalne poczucie winy, od którego nie da się uwolnić. Jak mały Queer, który zaciska na twojej szyi swoją sześciopalczastą dłoń. Nawet bezbronne dzieci. Nawet bezbronne dzieci. Przecieram mokrą twarz, po której spływa pot. Przyłapuję siebie na tym, że trzymam dłoń z daleka od włosów, których barwa stała się przeklęta na długo. Nawet bezbronne dzieci. Rozmasowuję pulsujące skronie, zaciskając zęby.

Nie ma innego klasztoru w pobliżu, a prawdopodobieństwo, że kobieta znad jeziora Szeherezady zdążyła odebrać dziecko, jest niewielkie. Zaciskam dłoń w pięść, nie mogąc pozbyć się wrażenia, że wszystko psuję. Stałem się przewoźnikiem, symbolem pokuty, odkupienia i żałowania za grzechy, a znów poplamiłam sobie ręce krwią. Życiowy nieudacznik. Kiedyś naprawdę zacznie mi to przeszkadzać. Może nie dożyję owego dnia, wojna zbierze żniwo — warto mieć nadzieję. 

— Wszystko gra? Chcesz wody? — Do porządku przywołuje mnie zaniepokojony głos Mikler. Nie chowam emocji, wiedząc, że ich brak byłby jeszcze bardziej podejrzany. Pora przełączyć się na chłodne, praktyczne rozumowanie. — Znałeś kogoś stamtąd?

— Nie, nie. To po prostu straszne — mówię, mając nadzieję, że zabrzmię naturalnie. Trudno przyzwyczaić się do funkcjonowania ze zwolennikami Lux. — Trening przełożony. Możemy więc od razu przejść do rzeczy.

— Im częściej z tobą rozmawiam, tym bardziej odnoszę wrażenie, że nie tak trudno zrozumieć Ty’a. Wcześniej to on wydawał mi się tajemniczy i... osobliwy — wyznaje cicho Lena, pedantycznie porządkując papiery, które trzyma na kolanach. — Mógłbyś przejść do rzeczy? Jaką masz do mnie sprawę?

Mikler naprawdę nienaturalnie się wysławia, czasem wydaje się na siłę grzeczna i poprawna. Odnoszę wrażenie, że zanim coś powie, dobiera ostrożnie słowa — nie chce się sparzyć. Może jednak nie tak wiele nas dzieli.

— Wiesz, kim jestem — stwierdzam na dzień dobry, by ją przygotować i przez nieuwagę nie zacisnąć przypadkiem pętli na własnej szyi. Mam do tego niepokojące tendencje. Poruszam zwinnie marionetkami, traktuję mieszanie w ich głowach jak grę, a potem wpadam na drobnostkach.

— Nie mam pojęcia, kim jesteś — zaprzecza, smutno się we mnie wpatrując.

Ostatnio przez to jeszcze bardziej upodobniła się do Arcany. Złamane serce i tęsknota łączą ludzi.

— Chodziło o to, że jestem Aniołem Ciemności. Nie mogłem znieść życia jako przeklęty upadły anioł, osłabiony i tracący swój dar. To gorsze, niż myślą wszyscy, którzy niczego podobnego nie doświadczyli. Zyskałem skrzydła od pewnej Queerini — opowiadam, powoli przechodząc do rzeczy.

— Wiem, na czym to polega. Nie lubię żyć w niewiedzy, dużo czytałam — zapewnia nerwowo Lena, a jej głos zaczyna drżeć.

Świetnie, Milan, jeszcze ją przestraszysz i ucieknie z podkulonym ogonem. Psim. Z całą pewnością nie lisim.

— A ja nie lubię żyć w kłamstwie — oznajmiam. Powinienem to sobie wytatuować na czole. Vivere udusiłaby się ze śmiechu i sobie sprawiłaby tatuaż z: nie lubię żyć w nienawiści. — Nie ma więc sensu, bym ukrywał to, kim ta Queerini jest. — Brzmi topornie i zbyt oficjalnie, ale chyba nie najgorzej, każdy by się stresował. — Mowa o Vivere. Wierzę, że mnie zrozumiesz, wiedząc, że nie miałem wyboru. A kiedy już mi pomożesz, ja pomogę tobie. Będziesz... usatysfakcjonowana.

† † †

— Stań w tym miejscu — instruuję dziewczynę. — O tak, dobrze. Nie ruszaj się na razie.

Lena otula się ramionami, drżąc oraz czujnie rozglądając dookoła, by ostrzec mnie, gdyby nadchodził ktoś niepożądany. Wiatr targa krótkimi, ciemnymi włosami Mikler, które okalają jeszcze chudszą i bledszą niż zwykle twarz. Dziewczyna zdjęła wcześniej podarowane przez Ty'a za małe, dziecięce trampki, które ją boleśnie obcierają. 

Po niebie płyną ciemne, kłębiaste chmury, a słońce się oszczędza, ale mimo to jest duszno. Staram się nie oddychać przez nos, bo w powietrzu unosi się dziwaczny, nieprzyjemny zapach. Znajdujemy się na niewielkiej łące, choć trudno owo miejsce nazwać w ten sposób. Bardziej przypomina marzenie scenografa filmu katastroficznego. Po Tenebris z ekologią jest coraz gorzej, a nie lepiej jak powinno. Nie słyszano o żadnych pomnikach przyrody bądź rezerwatach. Nikt nie ma do tego głowy, zwłaszcza podczas trwającej wojny Stron. Ani zanieczyszczone powietrze, ani nieustanne wycinki drzew nie sprzyjają rozwojowi roślinności. Wszechobecne chemikalia dokładają swoją cegiełkę, więc niedługo nie obejdzie się bez masek ochronnych. 

Najchętniej odnalazłbym najbliżej położony portal, by z powrotem przenieść się na drugą Stronę. Po Lux człowiek czuje się po prostu lepiej, z niejasnych powodów. Nie wiem, jak mogłem tu kiedyś żyć. I być w jakimś sensie szczęśliwym. 

— Czuję się jak w Egzorcyzmach Emily Rose. Czego potrzebujemy do tego egzorcyzmu... pardon... rytuału? — pyta Mikler, zgrzytając zębami. 

— Drobnostki — mówię na odczepne, ale uważam na słowa. — Pomyślałem o wszystkim.

Obejmuję wzrokiem księgę, w której znajduje się ballada o Stronach; scyzoryk, świeże serce oraz krawieckie nożyce. Zauważam, że Lena unosi brwi, gdy zwraca uwagę na wyjątkowo charakterystyczny zapach. Jej wzrok spoczywa na pyle, który rozsypuję, rysując na ziemi dwa okręgi.

— Sproszkowany szkielet noworodka, serce też jego — mruczę, ale szybko się poprawiam, wiedząc, że wegetariankę ruszyłby nawet fakt, że organ należał do kurczaka.. — To tylko cynamon. Potrzebny był jakikolwiek proszek, a kilka dni temu znaleźli chyba z sześć worków tej przyprawy, więc kucharka dała mi trochę z uśmiechem na twarzy. Wszyscy mają dość tego cholerstwa, ale nikt nie lubi marnotrawstwa, prawda?

Mikler kiwa półprzytomnie głową, szepcząc, jak to bardzo nienawidzi cynamonu. W schronie nikt nie narzeka na kuchnię — wszyscy jedzą, aż im się uszy trzęsą. Nie wiedzą, jak długo im będzie dane żyć w dobrobycie.

Jeszcze raz sprawdzam, czy oboje znajdujemy się w osobnych okręgach, które jednocześnie się przecinają. Biorę do ręki ostre, krawieckie nożyce. Ściskam je nerwowo, po czym odcinam kilka kosmyków swoich włosów. Z satysfakcją zauważam, że moja dłoń nie drży. Patrzę przez chwila na pasma w dziwacznym odcieniu i kładę pukiel obok reszty przedmiotów, próbując nie myśleć o jeziorze Szeherezady. Nawet marzenia ściętej głowy nieraz się spełniają.

Jednak i tak nie potrafię ucieszyć się choć trochę, mimo że wiem, iż zaraz uwolnię się od Vivere. Pozostanę związany tylko z przewoźnictwem. Będę Aniołem Ciemności bez pana. Uniezależnię się od Queerini i uwolnię z jej sideł. Prawdopodobnie tylko pozornie, ale zupełny brak entuzjazmu jest wyraźnie przesadzony.

— Nadszedł czas, bym i ja wywiązał się ze swoich obowiązków — oświadczam sztampowo, jeszcze nim rytuał dobiega końca.

— Niczego nie oczekuję, nie powinnam. Tylko... ci pomogłam — zapewnia Mikler. — To byłoby nie fair. Nawet prosić, a co dopiero czegokolwiek żądać. 

— Uwierz, oczekujesz. Mogę ci pokazać, co stało się z twoimi rodzicami. Koniec z tajemnicami. — Koniec z ryzykownymi zagraniami. Pora się połasić. Teraz bawimy się w przymilanie.

Dziewczyna unosi głowę i wbija we mnie wzrok płochliwego zwierzęcia. Już wcześniej zauważyłem, że ma tendencję do krzyżowania z wszystkimi wzroku. Często się wtedy peszy i próbuje skupić na czymś innym. W oczach Mikler dostrzegam zalążek czegoś, co podobno zwą nadzieją. Odkąd ożyła, pierwszy raz wydaje się mniej martwa niż za czasów ośrodka dla samobójców.

— Jak? — szepcze zduszonym głosem, tamując napływające do oczu łzy.

Zamieniam się w Lenę i zaczynam równie uważnie dobierać słowa. Każdy błąd może mnie wiele kosztować, naprawdę wiele. Stąpam po cienkiej granicy, balansuję niebezpiecznie blisko krawędzi. Może lepiej spaść i już niczym się nie przejmować? Tylko nie zapomnij, Milanie Montero, zamknąć oczu, nim rzucisz się w przepaść.

— Bez pytań — przypominam beznamiętnie, ale chyba jeszcze nie nieczule.

Lena ignoruje moje słowa, jest zbyt rozemocjonowana, by trzeźwo myśleć. Śmieje się nerwowo pod nosem i drapie po głowie, nie mogąc nad tym zapanować. Wygląda trochę komicznie, ale ani przez chwilę sytuacja nie wydaje mi się zabawna.

— Twój dar? — pyta Mikler. — Potrafisz takie rzeczy? Dlaczego wcześniej nie... Och, to nieważne. To nieważne, naprawdę. Teraz liczy się tylko to, że chcesz mi pomóc, prawda? Odwdzięczyć się, choć nie musisz. Tylko to. Nic więcej. Nic. I mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, bym zaangażowała w to osobę trzecią. Potrzebuję jej.

† † †

Staram się nie patrzeć na Mikler i Arcanę, którzy stoją obok siebie, drżąc i przypominając dwie sierotki Marysie. Trochę to żałosne, trochę urocze. Uparcie wbijam wzrok w czubki swoich butów, czekając, aż to któreś z nich się odezwie. Nie mam zamiaru się wychylać, bo nigdzie mi się nie spieszy. W jakimś stopniu widok umierającej przyrody jest całkiem interesujący. Ludzkość ma skłonności do odczuwania przyjemności z o wiele gorszych postępków. Nieustannie porównuję się do Vivere, aby pogłaskać swoje ego, bo w przeciwieństwie do niej jeszcze nie zaprzedałem duszy samemu diabłu.

— Na czym to będzie polegało? — pyta nieśmiało Lena, a ja powoli unoszę głowę.

Jej głos drży, wydaje się coraz mniej rozentuzjazmowana. Prawdopodobnie gorączkowo myśli, bojąc się tego, co może ujrzeć. Założę się, że dziewczyna ma niezwykle bujną wyobraźnię — światełko nadziei potrafi przeobrazić się w gwóźdź do trumny. Sam nie wiem, co stało się z rodzicami Mikler — coraz bardziej mnie to ciekawi, zważywszy na naturę i kontakty Vivere. Zapewne nie odpoczywają na Wyspach Kanaryjskich, popijając wymyślne drinki z palemkami.

Na miejscu Leny postąpiłbym tak samo, zaryzykowałbym. Kłamstwo uderzy cię w twarz, prawda także — prawdopodobnie z krzesła — lecz poda rękę, byś mógł wstać i dumnie unieść głowę.

— Mogę przeglądać ich wspomnienia. Sprawdziłem, mam do nich dostęp, choć w przypadku Twojej matki jest... coś dziwnego. Umysłów twoich rodziców nie chroni żadna bariera — tłumaczę dość wymijająco, ponieważ zadaję się jedynie z laikami. — Natomiast ty i Arcana możecie do nich... wejść? Oczywiście ze mną i za moim pozwoleniem. Tak, można to tak ująć. Będziecie niewidzialni i tak dalej. W żadnym stopniu nie wpłyniecie na przeszłość. Żadna równowaga nie zostanie zachwiana. Dobrze, że nie zdecydowałaś się na samotną wędrówkę. Mogłabyś mieć problem z powrotem, gdyby wspomnienia okazały się... — Nie muszę dokańczać. — Mógłbym ci opowiedzieć, co sam widzę, ale myślę, że powinnaś zmierzyć się z tym sama.

— Naturalnie... Testy były... mniej przerażające — mruczy Lena, stopniowo zaczyna się otwierać. Raczej z przymusu, a nie chęci. — Ale muszę to zrobić. M u s z ę. — Daleko jej do niezwykle pewnej siebie Miki.

Kiwam półprzytomnie głową, nie panując nad tym. Wzrok przenoszę na Arcanę, który stoi nieruchomo, badawczo mi się przyglądając. Przyłapany rumieni się i speszony wbija wzrok w ziemię. Intensywny błękit jego oczu kojarzy się z niewinnością. Sam nie grzeszę subtelnością, ale to niemożliwe, by nagle wszyscy zaczęli widzieć coś podejrzanego w moich czynach. Karma zawsze wraca, lecz zazwyczaj z opóźnionym zapłonem.

— Nie traćmy czasu — obwieszczam, wyciągając ręce do towarzyszy, którzy już po chwili łączą także swoje dłonie. Tworzymy coś na kształt nierównego trójkąta. — Od kogo zaczynamy?

— Od mojego taty — odpowiada Mikler zadziwiająco pewnie, wręcz podejrzanie, zerkając w stronę Arcany. Wymuszonym dopowiedzeniem jeszcze się pogrąża. — Przez to c o ś dziwnego z mamą. Tak, dlatego. Tak będzie lepiej, prawda?

— To twój wybór — zapewnia Arcana, wysyłając dziewczynie słaby uśmiech.

— Zamknijcie oczy — polecam, samemu przymykając powieki i biorąc głęboki wdech. Próbuję się rozluźnić, nie reagować na rozpraszające bodźce. — Zrelaksujcie się, wyciszcie. Musicie być skupieni, musicie bardzo a to bardzo tego chcieć. Myślcie o nich, o łączącej was więzi. Musicie ją poczuć, by połączenie nie zostało zerwane. Sięgajcie śmiało po wspomnienia, nie bójcie się ich. I nie omijajcie Stelli. Ból się czasem na coś przydaje. Tu jest krynicą silnych uczuć.