25 maja 2016

5. Orły

     Uśmiałam się podczas pisania, czysta groteska. Następny rozdział nie będzie już taki kolorowy.
.......................................................

† † †
Budzi mnie zbyt człowiecze: kukuryku!, by przystało dumnemu kogutowi. W pierwszej chwili nie wiem, co się dzieje. Ziewam i przeciągam się leniwie, powoli unosząc, klejące się do skóry pod nimi, powieki. Łupie mnie w krzyżu jak emerytkę, a nie szesnastolatkę. Zasiedziałam się z ciekawie gaworzącą, sympatyczną Luelle, choć sympatyczna to niezupełnie trafne określenie kogoś, kto kilkanaście razy sprawił, że włosy zjeżyły mi się na głowie. Gdyby dziewczynka pokusiła się o bardziej szczegółowe opisy, wracając nad ranem do pokoju, lękałabym się własnego cienia. Wyplątuję się z cienkiej, białej kołdry, w której jestem skąpana. Pocieram oczy, które aż łzawią.
Ceremonię wstawania* czas zacząć! — oświadcza radośnie Ty, unosząc rozwarte ręce jak nowo wybrany papież.


Mam ochotę rzucić w opiekuna poduszką, gdyż ten godny klauna, filuterny uśmiech jest nie na miejscu. Lepiej śmiać się, niż płakać — przypominają mi się słowa znajomego, więc zostawiam jaśka w spokoju.
— Nie wyglądasz mi na szambelana, a ja z pewnością nie jestem Ludwikiem XIV — mruczę, ziewnąwszy po raz kolejny. Bezowocnie szukam zegarka, powoli tracę poczucie czasu. Pozostaje mi tylko widok za oknem, by określać, czy to dzień, czy noc. — Spragnionych widowiska tłumów także nie widzę.
— No kto by przypuszczał, że przyjdzie mi budzić mojego rozkosznego, rannego ptaszka... — nabija się ze mnie, łobuzerski uśmiech pląta się przy jego ustach. — Śniadanie to podstawa, tym razem chociaż coś tknij. Widzimy się za pół godziny na korytarzu. A, prawie bym zapomniał, masz spodnie. — Podaje mi jasne, trochę sprane jeansy. — Byś nie zamarzła, choć tamten outfit, szczerze mówiąc, był w dechę.
Uśmiecham się słabo, nie potrafiąc w takiej sytuacji docenić poczucia humoru anioła. Tkwimy dłuższą chwilę w zupełnej ciszy, obserwując siebie nawzajem. Robi się trochę niezręczne, ale chyba żadne z nas się tym nie przejmuje. W niektórych sytuacjach już lepiej nic nie mówić, niż powiedzieć o jedno słowo za dużo. Zawsze można to nadrobić, a nie wszystko da się cofnąć. Rzadko odzywam się pierwsza, jednak robię wyjątek od reguły:
— Co z Ikerem?
Artificem wzdycha, jak zmęczony życiem człowiek. Wyraźnie nie wie, co odpowiedzieć. Wzrusza bezradnie ramionami, a już po chwili, ku mojemu zaskoczeniu, powraca jego pozytywne nastawienie i dziecięca beztroska. W oczach anioła dostrzegam coś nowego, czego nie jestem w stanie odczytać, określić. Czy wszyscy muszą być tacy zagadkowi? Co z ludźmi będącymi jak otwarta księga?
— Powiedzmy, że dałem mu zasłużony dzień wolnego. — Może jednak powinniśmy milczeć dalej. Chłopak maszeruje w stronę drzwi, unikając mojego spojrzenia. — Naprawdę zjedz to śniadanie.

† † †
— Umm... co rozumiesz przez dziwne nawyki żywieniowe Queerów i Queerini? — dopytuję się, razem z Aniołem Stróżem obserwując młodą recepcjonistkę o granatowych, krótko przystrzyżonych włosach, która wzięła poranną zmianę. Wręcz bije od niej lenistwo i znudzenie. Nadaje się do pełnienia tej funkcji mniej więcej tak jak ja.
— Padlina? — podaje chłopak przykład, po czym rzekomo pokrzepiająco kładzie dłoń na moim ramieniu. — Nie martw się, ty się jeszcze nie zaliczasz. Gorzej z Ikerem, niedługo zacznie gnić... Trzeba będzie go na zmianę chronić, przejmujesz nocne warty? Wiesz, szlachetny, heroiczny Ty Artificem stróżowałby mężnie i całą dobę, ale prawdopodobnie przegrałby walkę z Morfeuszem. Straszny z niego śpioch.
Wysyłam mu karcące spojrzenie, ale wcale go nie rusza. Trudno się dziwić, nie wzbudzam strachu, tylko litość.
— Często mówisz o sobie w trzeciej osobie? — Marszczę czoło, widząc, jak pracownica ogląda swoje paznokcie, co pewien czas ze znużeniem taksując coraz bardziej wydłużającą się kolejkę oczekujących. Jakby zaraz miała zasnąć. — A tak na poważnie?
— Byłem całkiem poważny. Czystokrwiści mają słabość do ludzkiego mięsa, a trochę zgnilizny czy trzy robale na krzyż to dla nich żadna przeszkoda — mówi takim tonem, że już sama nie wiem, czy żartuje, czy ten świat jest jeszcze bardziej pokręcony, niż mi się wydaje. — Na szczęście prawie wyginęli, reszta to mieszańcy preferujący wieprzowinę, wołowinę, drób, koninę, baraninę... Choć nie wiem, czy ślinka by im nie pociekła, gdyby znaleźli się w kostnicy. Może tak naprawdę pracują w przedziałach, by mieć dostęp do smacznych kąsków, którymi nikt się nie zainteresuje? Jeden pacjent w tę czy w tę? Ludzie przejmują się wojną, a nie duszami zawieszonymi pomiędzy.
— Miałeś mi pomóc, a nie bawić się w tajnego agenta, który odkrywa światowy spisek — przypominam, wkładając zbyt długą szatę w spodnie i zapinając bluzę pod samą szyję.
Stoję tyłem do niego, więc pociąga mnie z kulawą subtelnością za szlufki od spodni. Powstrzymuję westchnienie irytacji i, gdy zostaję wypuszczona, podążam posłusznie za Artificemem. Mijamy niepospiesznie kroczącą Luelle. Dumnie pokazuje swoją plakietkę, która wróciła na swoje miejsce. Uśmiecham się do dziewczynki, a ona odwzajemnia ten gest, ale już chwilę później wydaje się być nadal zagubionym i tęskniącym za matką, cierpiącym dzieckiem. Nie zbawisz całego świata — powtarzam sobie, ostatni raz oglądając się za mroczną księżniczką. Wyczuwam ciekawość Ty'a, ale nie pyta o moją nową znajomość. Zapewne później przejrzy wspomnienia z minionej nocy. Uchyla natomiast drzwi po naszej prawej stronie. Przez wąską szparę dostrzegam jedynie fragment zwyczajnej, wybielonej ściany.
— Kto pierwszy? — pyta, spoglądając na mnie i tupiąc tenisówką. Znów ta tajemnicza melodia.
— Mogę ja — proponuję, a szatyn kiwa głową z aprobatą. — W tej chwili powinieneś zachować się jak dżentelmen i jednak iść przodem.
Nadal zdumiewa mnie otwartość w stosunku do Ty'a, jakby był moim starszym, irytującym bratem. Zachowuję się jak nie ja, ale wszystko przychodzi zupełnie naturalnie i nie potrafię zamknąć się przed Stróżem.
— To ty nie żyjesz i nie masz nic do stracenia — zaprzecza, nadymając się jak ryba. — Wprawdzie jako anioł jestem nieśmiertelny przez trochę ponad trzysta dwadzieścia dni w roku, gdy nie ma Ordinarii. — Unoszę pytająco brwi. — Ordinaria to zawsze jeden z miesięcy, w którym istoty nadprzyrodzone stają się bardziej podatne na zranienia, mogą nawet zginąć jak śmiertelnicy. Trzeba cię jeszcze podszkolić.
Otwiera szerzej drzwi i przekracza próg, a ja niemal depczę mu po piętach. Wchodzimy do interesującego pomieszczenia, w którym wszystko jest idealnie śnieżnobiałe. Analizuję je uważnie, wiodąc wzrokiem po ścianach, na których wiszą obrazy — oczywiście każdy utrzymany w tej samej kolorystyce. Przy bocznej ścianie stoi biurko, a na fotelu za nim siedzi mężczyzna o pociągłej, żylastej twarzy. Jest poważny, ale sprawia wrażenie całkiem sympatycznego i równego gościa, że tak kolokwialnie ujmę. Przypominam sobie słowa Luelle i domyślam się, że mam do czynienia z prawdziwym archaniołem. Jak na tak gloryfikowaną istotę nie z tego świata, prezentuje się stosunkowo zwyczajnie.
—  Dzień dobry — witam się kurtuazyjnie, Ty uderza otwartą dłonią w swoje biedne czoło, a mężczyzna kulturalnie odpowiada.
Uśmiecham się niemrawo do opiekuna, który wygląda, jakby ledwo powstrzymywał napad histerycznego śmiechu. Jest w nim coś zaraźliwego, sama z trudem utrzymuję powagę. Mimo zdjęcia strachem i nieustającego drżenia kończyn.
— Dwoje? — pyta archanioł, unosząc dłoń z wyprostowanym kciukiem i palcem wskazującym. — Krzesło oczekiwało tylko jednego gościa.
Jedni aniołowie lubują się w mówieniu o sobie w trzeciej osobie i opowieściach o kanibalach, a inni personifikują meble. Za jakie grzechy?
— Nie szkodzi — zapewnia Artificem. — Lena jest młoda, postoi.
Podchodzi do biurka i opiera się o nie, wskazując głową, bym jednak usiadła. Przychodzi to chłopakowi z niemałym trudem. Daję mu do zrozumienia, że wolę być wyprostowana. Długo się nie zastanawia, tylko wygodnie usadawia się na drewnianym krześle, na wypadek, gdybym się jednak rozmyśliła. Staję obok, krzyżując ręce na piersiach. Słuchaj uważnie i na razie się nie odzywaj — przekazuje mi w myślach, a ja odruchowo niemal przytakuję na głos. Jeszcze telepatii brakowało mi w tym skomplikowanym miejscu.
— Zanim rozpocznę właściwy monolog, dosadnie zaznaczę, że nie lubię, gdy mi się przerywa — oznajmia młodzieniec, czekając na kiwnięcie zaintrygowanego mężczyzny. — Jestem pełnoprawnym Aniołem Stróżem tej oto tu obecnej młodej damy, Angeli Vivere, Leny Mikler, czy jak pan woli. Proponowano mi przydzielenie nowego podopiecznego, lecz uznałem, że to za wcześnie i nie zdążyłem jeszcze odbyć należytej żałoby. W dużej mierze ma to związek z toczącą się wojną Stron, w której moja, świętej pamięci, podopieczna w pewnym sensie bierze czynny udział. — Świętej pamięci? Naprawdę, Ty? — Skorzystałem z przestarzałej relacji pomiędzy mną a, znajdującym się tu także, niejakim, świętej pamięci, Ikerem Arcaną, człowiekiem dobrodusznym i nieulękłym, by nawet w pośmiertnej wędrówce należycie wspierać niezwykle mi drogą Lenę. Dużo słyszałem o teście i uznałem, że to idealna okazja, by być może ostatni raz pomóc osobie, która tak wiele dla mnie znaczy, przy okazji przysługując się całej Lux. Z całego serca wierzę, że to właściwy wybór i nawet, jeśli nie uda jej się przejść testu, wyciągnie z niego wiele wniosków, a nasi dzielni wojownicy zyskają nadzieję i wiarę, że uda im się wygrać.
Otrzyj pojedynczą, kryształową łzę z policzka — sarkam, ciesząc się jak mała dziewczynka z możliwości, które daje telepatia. Z oczekiwaniem spoglądam na archanioła, który uważnie świdruje zgodę, przypieczętowaną moją krwią. Kąciki jego ust unoszą się w pewnym momencie, co uznaję za dobrą wróżbę.
— Pan może już iść, a ty, Leno, zamknij oczy i powtarzaj za mną.

† † †
Unoszę ociężałe powieki, tradycyjnie lękając się tego, co zobaczę. Znajduję się w szkolnej klasie, która wcale nie wygląda zwyczajnie. Odnoszę wrażenie, że wylano na nią wybielacz. Wszystko jest nienaturalnie spłowiałe, zszarzałe i utrzymane w stonowanej kolorystyce. Obraz przypomina kadr ze starego filmu. Na wiszącej tablicy dostrzegam świeże ślady po zmazaniu kredy mokrą gąbką. Nad nią przybito krzyż i godło Polski. Gazetki świecą pustkami, a ławki ustawiono przy ścianach — tak, że tworzą niepełny prostokąt. W jednym z kątów stoi wysoka, dwudrzwiowa szafa. Rząd okiennych parapetów zdobią rośliny doniczkowe.
Słyszę odgłos otwieranych drzwi, które już chwilę później głośno się zamykają. Spostrzegam, iż wszedł przez nie staruszek o drobnej posturze i siwych włosach jak po porażeniu prądem. Ma on na sobie fioletowy, wyblakły garnitur, szykowne buty i ogromną muchę. Siada na fotelu przy nauczycielskim biurku i wyciąga z szuflady dziennik w białej obwolucie.
— Przysuń sobie krzesło, to trochę potrwa — poleca, wkładając okulary połówki a'la Albus Dumbledore.
Bez zamknięcia tak też robię, czując się jak odpytywana uczennica. Byle to nie było nic równie skomplikowanego i niezrozumiałego jak fizyka.
— Bliżej, bliżej. Nie gryzę — zapewnia, uśmiechając się i ukazując pozbawione większości zębów, krwawiące dziąsła. Doprawdy, sympatycznie. — Jak widzisz, nawet nie mam czym. Czekaj, słońce, jeszcze zamknę drzwi, by nikt nam nie przeszkadzał.
Garbiąc się, wstaje, po czym rusza w odpowiednim kierunku. Gdy przekręca klucz, robi mi się niedobrze. Kto miałby nam przeszkadzać? To wszystko dzieje się tylko w mojej głowie. Opieram łokcie o biurko, cierpliwie oczekując progresu.
— Zacznijmy od podstaw — postanawia, zmrużywszy otoczone bruzdami starości, przenikliwe oczy. — Tak często każdy z nas zadaje sobie pytanie: kim jestem? Potem szuka odpowiedzi, nieudolnie bawiąc się w filozofa. Może nie tędy droga? — Pokazuje na siebie. — Kim jesteś?
Trochę czasu zajmuje mi zorientowanie się, że to jednak nie pytanie retoryczne. Wysilając mózg, myślę to o sobie, to o staruszku.
— Człowiekiem? — zgaduję, nie dostrzegając między nami innego podobieństwa.
— Pytasz czy odpowiadasz? — wzdycha.
— Odpowiadam?
— Dobrze? — przedłuża grę. Kiwa głową i wyciąga z kieszeni koszuli małe koło w czarnym kolorze.  — Kim jesteś?
Nie mam bladego pojęcia, jak coś takiego może pomóc przejść test, a tym bardziej wesprzeć Lux w wojnie. Widok przywołuje jednak wspomnienie z wczesnego dzieciństwa, lat przedszkolnych. Gromadę dzieciaków rozkosznie długo przyswajających oznaczenia na drzwiach od łazienek.
— Dziewczyną. No powiedzmy, że kobietą — odpowiadam.
— Pięknie — pochwala i wkłada do ust różowy smoczek, a ja nie wiem już, czy bardziej chce mi się śmiać, czy płakać. Tym razem przynajmniej znam odpowiedź. — Tak, dzieckiem — potwierdza i wskazuje palcem na kawałek ściany nad tablicą. — Kim jesteś?
— Katoliczką? Polką? — mówię do razu, nie będąc pewna, czy chodzi mu o krzyż, czy godło.
Odwracam się, słysząc dochodzący z pomieszczenia obok, stłumiony stukot. Staruszek wstaje z przepraszającym uśmiechem i imponująco szybko dobiega do drzwi, pod nosem skarżąc się na ból pleców. Do środka opornie wtacza się niewielki osioł z dużą głową, długimi uszami i cienkim ogonem. Ma typową, szarawą maść i stuka kopytami, analizując otoczenie. Zbliża się do mnie i zachęcająco podstawia łeb. Niemal kładzie go na moich kolanach, wydając z siebie wzorowe, jak bajkowe: iha. Drapię urocze stworzenie, przez śmiech zagajając:
— Upartym osłem?
Odwzajemnia uśmiech i siada z powrotem na fotelu, po czym sięga po świeży wianek z białych, niewielkich kwiatów, których nazwy nie znam. Przez założenie go wygląda przekomicznie, ale nie do końca jest mi do śmiechu. Po dowiedzeniu się, że nie chodzi o zamiłowanie do przyrody, zastanawiam się, co innego może to symbolizować. Wpatruję się w mężczyznę, łapiąc luźne skojarzenia. Wyobrażam sobie grupę Dzieci Kwiatów — w kolorowych, wzorzystych strojach i rozpuszczonych włosach. Idę tym tropem, tworząc obraz pacyfistycznych ruchów oporu, których przedstawiciele maszerują przez aleje i ulice, trzymając transparenty i różnorakie balony czy malując na ścianach budynków wymowne pacyfki.
— Pacyfistką — odzywam się nieśmiało, wiedząc, że wysuwając wnioski, choćby błędne, nic nie tracę.
— Miód, cud i orzeszki. — Zaciera ręce jak rasowy zbrodniarz, a osioł wtóruje mu swoim uroczym: iha. — Kim jesteś? — pyta kolejny raz, wyciągnąwszy czarną flagę.
— Anarchistką — stwierdzam natychmiast, znając odpowiedź. — Introwertykiem, molem książkowym, niezdarną kwoką... — dopowiadam zbyt cicho, by zrozumiał.
Potakuje przez skinienie głową i wyciąga w moją stronę niewielki flakonik z oleistą, czarną cieczą. Doskonale wiem, jakie ma ona właściwości. Ogarniają mnie chłodne dreszcze. Nie rozumiem tej pewności, ale staram się jej nie odrzucać. Próbuję wypowiedzieć to jedno, kluczowe słowo na głos, ale z moich ust wydobywa się jedynie słabe jęknięcie.
— Co jest...? — szemram zdezorientowana.
Usiłuję jeszcze raz, ale to nic nie daje. Nie chce mi przejść przez gardło nabiera nagle zupełnie innego znaczenia. Z niezrozumieniem spoglądam na staruszka, który uśmiecha się z politowaniem. Marszczę czoło, kaszlnąwszy ostro.
— Na twoje szczęście, umiem czytać z ruchu ust — obwieszcza i z westchnieniem dosłownie wciska mi buteleczkę w dłoń i zaciska ją mocno. — Tak, jesteś samobójcą, moja droga.

...........................................................
      *Nawiązanie do ceremonii wstawania Ludwika XVI, w której uczestniczyło około stu dworzan. Obserwowanie budzącego się władcy było ogromnym przywilejem i zaszczytem.

31 komentarzy:

  1. Wiem to głupie. Ale ten rozdział był tak pełen śmiechu ironii i Ty'a ze nawet ostatnie zdanie było wesołe xd
    Domyślam się ze gdyby nie byłby to twój blog a ja przeczytalabym jedynie pierwsze zdanie tego rozdziału zniknelabym stąd tak szybko nim powiedzialabys "Piksel" To wredne wiem. Ale to zdanie było takie...nijakie ? W moim odczuciu heh.
    Jak mowa o scenie w szkole jakoś dziwnie wyobrażałam ja sobie w mojej sali od polskiego z podstawówki. Szczerze po pytaniu "kim jesteś? " Naprawdę liczyłam na coś bardziej filozoficznego :P Baaardzo ciekawi mnie kolejna część. Coś względnie oklepanego na koniec komentarzy.
    Nie mogę się doczekać.
    Pikseel

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie wiem, czy to sprawka tego (jak zwykle – epickiego) porównania do papieża, czy sama obecność Ty'a, ale uśmiech miałam na ustach od drugiego akapitu i nie zszedł przez długo. Ratujesz mnie od popadania w apatię, chwała Ci. A raczej postać anioła mnie ratuje. Dlaczego Ty jest taki uroczy w tym rozdziale?
    „Byś nie zamarzła, bo tamten outfit, szczerze mówiąc, był w dechę” – mam wrażenie, że zamiast „bo” powinno być raczej „choć”. Albo mój tępy móżdżek czegoś nie ogarnął.
    Jak to? Co z panem uroczym duo, to znaczy, co z Ikerem? Ech. Nie wyłapałam, czy Ty żartował z tym gniciem, czy nie. Taa, chyba za późno na myślenie.
    Oo, a co to za oficjalna przemowa zaraz po stwierdzeniu, że „w dechę”... Troszkę mnie zadziwiła. Czyli archaniołowie są bardziej poważni od aniołów. Choć, jeżeli brać za przykład Ty'a, to w sumie każdy wydaje się poważny.
    Z jakiegoś powodu w podstarzałym profesorku ze szkolnej klasy zobaczyłam Einsteina. Może dlatego, że w sali chemicznej w mojej szkole stoi jego kartonowa podobizna i patrzę na nią niemal codziennie. Moja dusza się cieszy z takiego epizodu, można się dowiedzieć trochę o Lenie i o tym, że naprawdę z jej odpowiedniczką są przeciwieństwami (w końcu Angeli rozpętała wojnę). Ale główna bohaterka jako punkowa(!) hipiska... hah? Tak, wiem, poglądy nie idą w parze ze stylem, i tak dalej, ale chyba podoba mi się to połączenie.
    Tytuł rozdziału nawiązuje do początku testu, czy źle interpretuję? Ewentualnie archanioł. Ale to już teoria drugiego wyboru.
    drugiego
    wyboru
    o rany
    Za dużo układania list klas. Stanowczo.
    Czyli w następnym powrót do mrocznego klimatu? *uśmiech pełen uwielbienia*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tsa, gdy patrzy się na Ty'a, wszyscy dookoła jacyś tacy poważni. Dobra interpretacja.

      Usuń
  3. O jak fajnie, że tak szybko nowy rozdział ^^ Też się uśmiałam podczas czytania, zwłaszcza przy scenach z Ty - genialny jest ;d Nie wiem czemu ale Ordinaria skojarzyły mi się z Juwenaliami. To pewnie przez podobieństwo nazw, bo poza tym nie ma to ze sobą nic wspólnego... choć jakby się tak uprzec to podatność na zranienia też może u studentów występować, po wchłonięciu należytej dawki alkoholu. xD
    Mega spodobał mi się ten pomysł ze szkolną klasą i profesorkiem. Oczami wyobraźni byłam w mojej sali z podstawówki, nie wiem czemu xD
    Szkoda, że tak krótko. Czekam na więcej :*
    PS Boleśnie odczuwam brak Ikera w tym rozdziale.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha, ciekawe skojarzenie. Może Cię jakiś profesor prześladował, hah? Będzie jeszcze mój kochany Iker, będzie.

      Usuń
  4. Trafiłam na Twojego bloga dopiero dzisiaj i od razu pochłonęłam wszystkie rozdziały. Po pierwsze, świetna nazwa. Na początku nie rozumiałam, o co chodzi, ale kiedy natknęłam się na wyjaśnienie w jednej z zakładek bloga, pomysł wydał mi się fantastyczny.
    Opowiadanie jest świetne, rozdziały pochłania się błyskawicznie. Nie dość, że piszesz naprawdę dobrze i gdyby nie informacja o Twoim wieku, z pewnością uznałabym, że jesteś kilka lat starsza. Poza tym świetnie wykreowałaś głównych bohaterów, każdy jest inny, wyrazisty i postaci nie zlewają się w masę pozbawioną cech indywidualnych, jak to niestety bywa w niektórych opowiadaniach. Uwielbiam główną bohaterkę, choć numerem jeden jak dla mnie niezaprzeczalnie jest Ty. Szczególnie po tym rozdziale. No i podoba mi się, że podczas czytania nieraz mogę szeroko się uśmiechnąć.
    Z pewnością będę tu zaglądać.

    A gdybyś miała ochotę, w wolnej chwili zapraszam do mnie.
    Pozdrawiam
    j-majkowska

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miło mi, dziękuję za opinię. Również pozdrawiam, a do Ciebie zajrzę z pewnością.

      Usuń
  5. Hahah :D
    Świetny rozdział!
    Lecę dalej!

    Vicky ❤

    OdpowiedzUsuń
  6. W sumie podobała mi sie ta mała różnica, mniej takiej zgrozy, a wiecej -jak sama wspominałaś-groteski :)
    Najbardziej w pamięć zapadł mi owy staruszek . Opisałaś go na tyle sprawnie, że ciężko jest mi sie pozbyć obrazu bezzębnego dziadka ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Miła odskocznia, nie? Oj, ci uroczy bezzębni dziadkowie.
      Wielkie dzięki za komentarz. :)

      Usuń
  7. Nie wiem co brałaś przed pisaniem tego rozdziału XD ale było skuteczne. Rozdział naprawdę smieszny hahaha
    Ciekawy, pięknie napisany i bekowy XD
    A ten osioł to już w ogóle hahaha
    Nie mogę się przestać śmiać XD
    Super wyszła ci postać staruszka i Ty'a - irytujący, ale coraz bardziej go lubię :P

    Czytam rozdział dziennie, aby lepiej przyswajać sobie treść :P no i dlatego, że nie mam zbyt czasu.

    Pozdrawiam, weny i do jutra :)

    anielskie-dusze.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Haha. Cieszę się, że udało mi się kogoś rozśmieszyć.

      Rozumiem. Sama też tak robię, gdy mam do czynienia z fantasy z rozbudowanym światem przedstawionym itd.

      Dziękuję jeszcze raz za komentarze. Jesteś wielka.

      Wzajemnie. Do zobaczenia.

      Usuń
  8. Ceremonia wstawania? :D Uśmiech jakoś tak sam wykwitł na moich ustach i został na nich do samego końca. Nie wiedziała, że przy tak mrocznej tematyce można uformować coś równie beztroskiego i po prostu zabawnego :)
    Pardon do całości brakowało obecności Ikera. Trochę zaczęłam się o niego martwić, zwłaszcza po poprzednim rozdziale. No, ale jeżeli przymknę na to oko to było dość sielsko.
    "Krzesło oczekiwało tylko jednego gościa." - Padłam. Padłam i nie wstaję :D Strasznie podoba mi się ten twój humor, a przez takie teksty tylko się umacniam w tym przekonaniu.
    Pomysł z klasą i grą "kim jesteś" też przypadł mi do gustu, a uparty osiołek ponownie powalił na łopatki. Całość trochę przygasiła końcówka. To, że jest samobójcą na nowo wprowadziło mroczne klimaty tego opowiadania.
    Czy to był element testu czy tylko krótkie wprowadzenie? Idę czytać dalej, aby poznać odpowiedź na to pytanie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ceremonia wstawania... Tak to jest, gdy siedzisz na historii, a tak naprawdę myślisz o blogu.

      Iker odkrywa bardzo dużą rolę w Kocie, choć pozornie nie jest nie wiadomo jak ważny.

      To idź, idź, heh.

      Jeszcze raz ślicznie dziękuję za motywację. :)

      Usuń
  9. Ty bezsprzecznie stał się moim ulubieńcem i trudno będzie go strącić z tej pozycji. Mnie również, tak samo jak Lenie, kojarzy się on ze starszym bratem lub kuzynem, znam to z autopsji. Gdy pojawia się ten bohater, zawsze mam uśmiech na twarzy.
    Scena z bezzębnym staruszkiem była mocno surrealistyczna, więc chyba nie dziwi mnie fakt, że Lena rozumiała go bez problemu. Brak zębów zwykle dość mocno przeszkadza w prawidłowej artykulacji.
    Czekam z niecierpliwością na Ikera. O ile Ty jest ulubieńcem, tak Ikerowi życzę jak najspokojniejszego życia oraz żebyś go za bardzo nie sponiewierała. :)
    Nie wiem, czy dam dziś radę przeczytać kolejny rozdział, więc jakby co, to do jutra. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. O tak, to taki starszy brat, zaczepny, ale kochający i troskliwy. Będzie trochę tego surrealizmu. Iker moje słoneczko, ale w Kici łatwo nie ma.
      Jeszcze raz dziękuję za wszystko. Do następnego.

      Usuń
    2. O ile przeżyje do końca (chociaż, skoro już raz umarł, to nie wiem, czy to najlepszy dobór słów), to chyba jakoś to zniosę. ;)

      Usuń
  10. Nie dziwię się, że się uśmiałaś przy jej pisaniu. Na mojej twarz wciąż pojawiał się uśmiech, gdy nasza Lena przechodziła test^^ Rozdział czytałam wczoraj wieczorem, a ja do teraz widzę tego starszego Anioła ze różowym smoczkiem w buzi, heh^^

    I tak w ogóle, Ty bardzo przypadł mi do gust. Zabawny z niego Aniołek^^

    Za parę dni wrócę, by skomentować dalsze rozdziały.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Heh, śmieszny pan wygrał rozdział. Kolejna fanka Ty'a, trzeba niedługo będzie fanclub założyć.
      Dziękuję za wszystko, pozdrawiam.

      Usuń
  11. Ciężko mi się komentuje coś, co jest tak... groteskowe i mało rzeczywiste. Nie wiem nawet do czego mogłabym się doczepić, a co zostawić w spokoju, bo tu nic nie jest ani białe, ani czarne, ani nawet szare. Jakieś pstrokate, czy co.
    Coś nie coś się wyjaśniło, chociażby to, że siostra Leny była podopieczną Ikera. Potem to, że Lena naprawdę popełniła samobójstwo, co już nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem. Myślałam, że to już jasne od jakiegoś czasu. Ale fakt, co innego myśleć, że tak jest, a co innego dobitnie to usłyszeć/przeczytać.
    Odnoszę wrażenie, że „fantasmagoria” to Twoje ulubione słowo. Strasznie rzuca się w oczy.
    Gdy przeczytałam o tej dziewczynce, przyznam, że trochę się pogubiłam. Bo z tego, co rozumiem oni są teraz w czymś w rodzaju zaświatów i dopiero wtedy człowiek dowiaduje się o tych Stronach i tak dalej. Więc skąd matka Luelle to wszystko wiedziała? Czemu mowa o urodzeniu wojownika, żeby mógł walczyć po stronie Tenebris? Z tego wynikałoby, że ta Luelle i jej rodzina od samego początku wiedzieli o wszystkim i tak jakby… nie żyli na „normalnej” Ziemi. Ale mimo to Luelle ma przecież „ziemskie” imię. Nie czaję xD

    „Zauważyłaś, że dłonie Queerów są nie tylko sześciopalczaste, ale i dłuższe? Według mamy po to, by łatwiej zacisnęły się na twojej szyi” – podoba mi się.

    A jeszcze co do tego „dziadka” i rozmowy o Lenie, to podobała mi się ta gra słów i domyśleń. Lubię, gdy dialog jest trochę dwuznaczny i nie wszystko jest od razu jasne.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ooo tak, pstrokate. No wiesz, nie tak łatwo przyjąć do faktu, że popełniło się samobójstwo, skoro się siebie pamięta jako szczęśliwego i spełnionego człowieka, do tego głęboko wierzącego.
      Masz rację, uwielbiam je... Ale staram się ograniczać, choć najchętniej wszystko określałabym jako fantasmagoryczne. Wielbię twórczośc. C. L. Zafona, a owe określenie przewija się w jego powieściach wręcz nienaturalnie często. Wszczepił we mnie tę miłość.
      Luelle żyła po Tenebris (czyli po drugiej stronie, nie po tej co Lena), a tam magia jest czymś zwyczajnym. Poza tym mała i jej rodzina to nefilim (potomkowie aniołów i ludzi, w różnym stopnu). Ojciec Luelle widział sens tylko w walczeniu dla Vivere (bo ci źli, cóż, mają większe szanse), więc chciał wojownika. A ziemskie i prawdziwe imię ma każdy. Niezależnie od tego, po której Stronie się urodził.
      *wiem, skomplikowane; mam nadzieję, że sobie będziesz wszystko stopniowo przyswajać

      Usuń
    2. "Luelle żyła po Tenebris (czyli po drugiej stronie, nie po tej co Lena), a tam magia jest czymś zwyczajnym." - i teraz rozumieeeeeem

      Usuń
    3. Ale dzięki za to. Będę pamiętać, by kiedyś jeszcze wspomnieć (jest okazja, ale nie powiem, o co chodzi, bo nie będę spoilerować, czym rozpoczyna się księga II).

      Usuń
  12. Tak, tak, Ludwig wstawał, a ludzie go obserwowali. Był też taki, chyba nawet ten sam Ludwig co nawet siusiu i kupkę robił na oczach publiczności :)
    Będzie krótko, bo chcę już przejść do kolejnego rozdziału, by zobaczyć co będzie się działo. Podobało mi się to odpytywanie ze ściągami i tymi wszystkimi podpowiedziami. Myślę, że każde z moich dzieci by się ucieszyło, gdyby miało takiego nauczyciela.
    Natomiast jeśli miałbym mówić o stróżującym, to "Lena jest młoda, postoi" rozłożyło mnie na łopatki, dżentelmen z niego żaden, nawet minimum galanterii w sobie nie ma.
    Kiedy wydarzy się coś strasznego, póki co to bardzo spokojniutko jest, ale ciekawie, tyle, że ja jednak domagam się jakieś tragedii, wielkich emocji.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ten sam, ten sam, jego życie to było jedno wielkie przedstawienie. :)
      Rzeczywiście przydałoby się więcej tego typu lekcji, luźniejszych, na skojarzenia, logiczne myślenie trochę. Zwłaszcza w młodszych klasach, bo wiadomo, jak dzieciaki lubią długie wykłady i wkuwanie teorii...

      Usuń
    2. Dużo nauczycieli też zabija w dzieciach logiczne myślenie. Choćby te regułki i wkuwanie ich słowo w słowo jak podał nauczyciel, i nie ma tu miejsca na logikę, bo niejeden nauczyciel potrafi się czepiać i punkty odejmować jak nie jest po ich, choć znaczy to samo.

      Usuń
  13. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  14. I jednak ponownie się widzimy, jakoś tak wzięłam się za czytanie i naprawdę przyjemnie czytało mi się ten rozdział i jakoś tak szybko. Taki krótki był czy co???
    Weny, czasu i sprawnego kompa
    Pozdrawiam
    Rolaka z
    http://granica-olimpu.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Heh, rozdziały mają po około 2500, te początkowe, bo ostatnio coś trochę dłuższe piszę.
      Ooo, świetnie. Heh i znów wzajemnie. :)

      Usuń

Komć – głask dla psa. :)

Archiwum bloga

Obserwatorzy

Kaolia Sidereum Graphics
Kredyty Grafika
Obrazek