1. Wróble

KSIĘGA I: KRONIKI TCHÓRZA (LENA MIKLER)

„Karmisz szaleństwo, a ono żywi się tobą” — przyśpiewka Rumpelsztyka z „Once upon a time”¹.

† † †

Poranki bywają zaskakujące, ale trzeba być mną, by z samego rana martwić się wątpliwą przynależnością do istot żywych. Błądzę dłońmi po tułowiu. Palcami badam każdy szczegół. Najpierw ja, potem otoczenie. Żelazna logika gra pierwsze skrzypce. Żadnej krwi w tych okolicach. Brak dziur. Tylko jedno poderżnięte gardło. Gdyby chodziło o dwa, to dopiero byłby problem. Desperackie szukanie pozytywów?

Próbuję wziąć głęboki wdech, lecz tylko nadymam się jak ryba. Poruszam palcami, które posklejała ta przeklęta maź. Ocieram ręce o spódnicę, starając się ignorować cierpki zapach krwi wciąż unoszący się w powietrzu. 

Przez chwilę siedzę po turecku, a wzrok wbijam w ziemię. Pokrywa ją jakby wyblakła trawa, po której sunie moja dłoń. Źdźbła są sztuczne, ale zaskakująco miękkie. Żadnych nieprzyjemnych skojarzeń z murawą szkolnego orlika.

Zaciskam dłonie na jasnozielonej koszuli w krokodyle. Skąd ona się wzięła? Jest całkiem w moim stylu, ale co z tego? Nie jest moja. Nie moja. Wzdrygam się na wyobrażenie obcych dłoni na ciele. Nie o tym, Lena. Tu, teraz. Patrz. Miedzianobrązowe plamy ułożyły się wyjątkowo sugestywnie — przy pyszczkach umieszczonych na ubraniu zwierzaków. Unoszę ręce i trzymam je tak nieporadnie przez dłuższą chwilę. Cokolwiek, cokolwiek, byle nie dotykać nimi szyi. Aż przechodzą mnie dreszcze. Poprawiam kołnierzyk oraz ciemną narzutę, pielęgnując wizerunek zombie-hipisa. Znów zginam i rozprostowuje na zmianę palce. Bo co mogę zrobić?

Potrząsam gwałtownie głową. Co się dzieje? Zamiast robić cokolwiek potencjalnie pożytecznego, tkwię w bezruchu, czekając na gwiazdkę z nieba. Uparcie nie rozglądam się dookoła. Książę na białym koniu ma widocznie problem z ujarzmieniem rumaka albo skręcił w nie tę polną dróżkę między drzewami. Tak, Lena, jeszcze zacznij się nad sobą użalać, z pewnością pomoże.

Wreszcie unoszę głowę, by spostrzec, że znajduję się w namiocie z materiału w czerwono-białe pionowe paski. Już mogę użyć jak w cyrku także w dosłownym znaczeniu. Strach się bać. Zaciskam zęby. Namiot jest wąski i długi, w oddali nie widać nic konkretnego. Z wiszących pod stelażami żarówek sączy się białe światło. Dzięki Bogu. Lena, gdy to wszystko się skończy, za wybawienie od ciemności szorujesz na klęczkach do Częstochowy. To dopiero surowy wystrój — Spartanie czuliby się jak u siebie. Sama mam skojarzenia z domem. Ale wariatów. 

Zaciskam zęby, po czym powoli wstaję. Irytujące mrowienie w lewej nodze sprawia, że muszę podeprzeć się ręką o bok namiotu. Głupie mrówki. Staram się rozruszać ścierpniętą kończynę. Stoję tak, wyjątkowo niepewnie, patrząc przed siebie. I co teraz, księżniczko na ziarnku grochu?

Śmiertelna cisza aż drażni uszy, póki nie przerywa jej moje teatralne westchnięcie. No co teraz? W którą stronę iść? Myśl, dziewczyno, myśl. Dziwna sytuacja od tego nie zwalnia. Trzeba wziąć się w garść i stawić czoła problemom.

— Jest tu ktoś? — pytam odruchowo.

Moja rodzina zawsze naśmiewała z bohaterów horrorów, którzy zadawali infantylne pytania tego pokroju. Zupełnie jakby morderca miał odkrzyknąć: Tak, jestem Horacy i planuję cię zabić! Właśnie zamawiam pizzę. Chcesz zjeść wspólnie swój ostatni posiłek? Moje nastawienie określałyby raczej słowa: Jeśli mówimy o straszakach, bohater idiotyczny to bohater realistyczny.

Szukać wyjścia w samotności czy dalej próbować znaleźć bratnią duszę? Kto wie, na kogo można trafić w takim miejscu? Może lepiej siedzieć cicho i udawać, że się nie istnieje, niczym Harry Potter w ciasnej komórce pod schodami? No chyba że się ma zaawansowaną klaustrofobię. Wtedy nawet to odpada.

Dziewczyno, nie panikuj. Widocznie poderżnięte od ucha do ucha gardło o niczym nie przesądza. Jak na martwą jesteś, słońce, wyjątkowo irytująca.

Zmieniam pozycję, by to plecami podeprzeć się o bok namiotu. Oby był stabilny. Tak, bezpieczniej. Lepiej osłaniać tyły. W zasadzie mogło być gorzej. Znów mam ochotę dotknąć szyi, wiedząc, że palce napotkałyby świeżą krew. Bóg jeden wie, skąd się ona jeszcze bierze. Rana wciąż się nie zasklepia. W moim wykonaniu nawet wykrwawianie się przypomina partię szachów. Czy po tym wszystkim ja nadal szukam sensu?

Nogi mam jak z przysłowiowej waty, ledwo nimi poruszam. Na dokładkę potrącił mnie autobus? Witaj, drama queen. Wiodę wzrokiem dookoła w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby pomóc. Przed oczami majaczą mi czerwone i białe paski. Myślenie w zwolnionym tempie okazuje się tak męczące, że chyba wolałabym w ogóle nie używać mózgu.

Ocieram mokrą twarz, jakbym domagała się policzków umazanych krwią. Drugą dłoń trzymam przy sercu. Ani drgnie. Robię drobny krok do przodu. Oczy same mi się zamykają. Najchętniej wróciłabym na ziemię i do pozycji płodowej. Wymierzam więc sobie otrzeźwiający policzek. Żadnego bólu, nawet delikatnego pieczenia — tylko uczucie jeszcze większego otępienia. Brawo, Lena.

Dlaczego nie ma tu normalnych ścian? Coś stabilnego z pewnością by się przydało. No to chodźmy… w lewo? Sunę powoli, jakbym miała zasnąć. Jedna, druga, jedna, druga. Nie takie trudne? Zaciskam usta w wąską kreskę. Ta cała moja determinacja prezentuje się nieszczególnie okazale. Zanim jakakolwiek informacja dociera do mojego mózgu i zostaje przetworzona, mija sporo czasu. 

— Zgubiłaś coś.

O mój Boże. Niemal podskakuję jak spłoszona sarenka, słysząc cichy pomruk za sobą. Zeszłabym na zawał, gdybym jeszcze mogła.

Może lepiej w ogóle się nie oglądać, tylko od razu czmychać, gdzie pieprz rośnie? Gdybym chociaż wiedziała, czy udanie się w którąkolwiek ze stron ma sens. Mimo wszystko odwracam się, nie zapomniawszy zacisnąć zębów. Czego się spodziewać? Gorzko pożałuję?

Przede mną stoi zakapturzona postać w długiej, prawie ciągnącej się po ziemi, ciemnej pelerynie. Bycie śmiertelnie przerażoną już mi nie grozi, więc mimo wszystko przyglądam się towarzyszce. Im dłużej to robię, tym mniej stabilnie stoję. Na wychudzoną, trupio bladą twarz padają cienie. Sine usta drżą, a, gdy spoglądam w zasnute mgłą oczy, czuję, jakbym nawiązała kontakt wzrokowy z trupem. Jednak nie to powinno mnie najbardziej martwić. 

— Kim jesteś? — dyszę.

— Gdybym powiedziała, że Anielicą Śmierci, co byś pomyślała? — odpowiada dziewczyna z moją twarzą.

Nawet głos się zgadza. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, ale teraz dobrze go słyszę. Szaleństwo.

— Że już powinnam wąchać kwiatki od spodu — dukam. — Prawdopodobnie.

Dziewczyna wyciąga rękę. Jej palce są szczupłe i długie — niczym u pianisty albo złodzieja. Moje kojarzą się raczej z ofiarą edukacji wczesnoszkolnej. Oto pierwsza różnica. Może lepiej nie znać przyczyny.

— Co to ma być? — pytam, wskazując na swoje gardło.

Towarzyszka spogląda na mnie jakby z politowaniem i marszczy brwi, a ja w milczeniu czekam na werdykt. Taksuję wzrokiem sobowtóra. Moje prawe ucho też tak bardzo odstaje… to znaczy, jeszcze bardziej od drugiego? Dlaczego patrzę na takie głupoty? Czuję się martwa!

— Fachowo wykonana robota — ocenia dziewczyna, rozciągając usta w upiornym uśmiechu. — Byłoby miło, gdybyś raczyła mnie posłuchać.

Byłoby miło, gdyby coś się wreszcie wyjaśniło. Z dwojga złego wybieram los świadomego półgłówka.

— Twoja? — wyduszam z siebie w końcu. — Twoja fachowo wykonana robota?

Coś utrzymuje mnie w bezruchu — nie mogę lub nie chcę nawet drgnąć. Nieznajoma wyciąga powoli rękę i wskazuje miejsce za moimi plecami. Marszczę odruchowo brwi, lecz podążam za wskazówką, po czym wbijam wzrok w wytypowany fragment podłogi. Dostrzegam niewielki, srebrny łańcuszek. Podnoszę go z zaciekawieniem, po czym odpowiednio obracam. Na niewielkim trójkącie wygrawerowano A.M. Litery są zapisane prostą, wyraźną czcionką.

Szczerze? Nic specjalnego. Może mieć jedynie wartość sentymentalną. O co się więc rozchodzi? Chyba że to prawdziwe srebro. Nie wydaje mi się, ale skąd mogę wiedzieć? Szacuję, że potencjalnie kupiłabym za wartość naszyjnika kilkanaście książek na promocji w Biedronce.

— To nie moje — tłumaczę, nie podnosząc wzroku, tylko nadal wpatrując się w subtelną ozdobę.

— Twoje — stwierdza sobowtór. Gdy na niego spoglądam, widzę, jak kąciki niemal śliwkowych ust unoszą się nieznacznie. — To inicjały, Leno Mikler. Wiesz czyje, tylko odrzucasz ten fakt. Taka kapryśna cecha natury człowieka, moja droga.

W mojej głowie automatycznie zapala się ostrzegawcza lampka. Wykonuję niewielki krok do tyłu. Czuję mrowienie w nogach. Nie jestem pewna, czy podświadomość zaleca mi ucieczkę, czy podsyca zainteresowanie niecodzienną sytuacją. Zaciskam dłoń na naszyjniku — paznokcie wbijają się w skórę na nadgarstku, a ja masochistycznie tęsknię za bólem z tym związanym.

— Kim… jesteś, skąd mnie znasz? To w zasadzie nie jest takie dziwne w porównaniu do naszego gardła, mojego stanu i tak dalej.. — kontynuuję monolog, jak gdybym znalazła się w teleturnieju, którego uczestnicy w ciągu minuty muszą złożyć jak najwięcej zażaleń oraz wiarygodnie przedstawić obawy. 

— I ja mam się w tym odnaleźć? — prycha dziewczyna. — Dużo pytań, bardzo dużo. Zawsze sądziłam, że ludzie tracą mnóstwo czasu na niepotrzebne pytania. Jakby oczekiwali, że odpowiedź przyjdzie sama, od razu, zrozumiała i jasna jak słońce. Ale ty chyba nie jesteś naiwna, prawda?

— Tak dla pewności… mam poderżnięte gardło? — pytam, nie wiedząc, czy próba uśmiechnięcia się mnie nie pogrzebie.

Sobowtór kiwa powoli głową.

— I to ty nie wiesz, jak się odnaleźć? — parskam.

Rozglądam się dookoła, ale namiot nadal świeci pustkami, a głośny wrzask mimo wszystko jest niewskazany. Próbuję wyczytać coś z twarzy dziwacznie ubranej towarzyszki. Anielica Śmierci? Poważnie? Bawimy się w tradycyjne fantasy? Aż człowiekowi włosy na karku stają dęba. 

Dziewczyna wygląda, jakby urwała się ze spektaklu o Hrabim Drakuli. Jej twarz, o zgrozo, wygląda jak moja, ale jednocześnie wydaje się zupełnie obca. Te zaciśnięte usta, przymrużone oczy i nieschodzący cień złośliwego uśmiechu — nie dla mnie.

O czym sobowtór wcześniej mówił? Muszę to sobie poukładać, nie stać w miejscu. Spokojnie, Lena, dasz radę. 

— Od pytań wszystko się zaczyna — szepczę pod nosem i zaczynam się niemiłosiernie trząść. 

Absurdalne sytuacje rodem z Alicji w Krainie Czarów? Idealna okazja do popełniania jeszcze bardziej irracjonalnych pomyłek! 

— Pomożesz mi czy mam iść dalej? Szukać kolejnego sobowtóra czy coś. To bardzo… dezorientujące? A ty wszystko komplikujesz swoją… aparycją? Oczywiście możesz ubierać się, stylizować, jak chcesz i tak dalej, rzecz jasna, mieć czyjeś twarze i w ogóle. Swojej przecież nie opatentowałam.

— Sugerujesz, że ubrałam się nieadekwatnie do sytuacji? — pyta, taksując wzrokiem swoją pelerynę i całkiem niewinnie wzruszając ramionami. — Lepiej bawić się w Dzieci Kwiaty skąpane w posoce?

— Może bym odpowiedziała, gdybym… wiedziała, jaka to sytuacja? Tobie szkoda życia na pytania, a mnie na rozmowy, które nic nie wnoszą. Pomożesz mi?

Dłonie mi się trzęsą, nerwowo zaciskam je na spódnicy niczym zestresowane dziecko podczas pierwszego występu. Dobrze pamiętam mamę powtarzającą przed apelami: Zostaw tę spódniczkę w spokoju. Nie kręć jej, nie podwijaj, bo to nieładnie. Czuję jednocześnie słodkie i bolesne ukłucie w sercu. Gdzie moja rodzina? Czy ich spotkało coś równie zwariowanego? Wyobrażenie małej Laury z poderżniętym gardłem przywołuje nową falę nieprzyjemnych dreszczy.

— Powiedziałam ci więcej, niż myślisz — zapewnia dziewczyna. — Zmarli nie mają prawa głosu. Ale czujesz się całkiem żywa? Założysz ten naszyjnik czy mam sobie jeszcze trochę poczekać? Może Lena Mikler oczekuje specjalnego zaproszenia? — Wzdycha teatralnie, marszcząc sugestywnie brwi.

I kto tu powinien mało kulturalnie, teatralnie westchnąć?

Nie zamierzam powtarzać bez końca, że łańcuszek nie należy do mnie. Po prostu zawieszam go na szyi, nie wiedząc właściwie, dlaczego to robię. Chyba nie tylko dla świętego spokoju. Wtem doznaję dziwnego, wręcz patetycznego, uczucia — odnoszę wrażenie, że dopiero teraz biżuteria znajduje się we właściwym miejscu. Blisko mojego serca.

— Współpraca popłaca, moja droga — przypomina dziewczyna karcącym tonem zawiedzionej nauczycielki, która spodziewała się więcej po jednym z uczniów. Jej blada, koścista dłoń nurkuje w ogromnej kieszeni kuriozalnej peleryny. Po chwili zostaje wyciągnięta i wysunięta do mnie. O dziwo, pusta. — Mam poprowadzić cię za rękę, młoda damo?

— Młoda damo? Jaki to ma sens? Jesteś mną — rzucam. — Przynajmniej w pewnym sensie.

Wychodzi moje zerowe doświadczenie z rzekomymi Aniołami Śmierci. Zaraz zacznę bać się sekt. Wielka towarzyszko podróży, powiedz coś, pokaż... cokolwiek. Jednak dziewczyna nie ma zamiaru robić nic więcej. Tylko czekam. 

— Koniec z propozycjami — postanawia nagle sobowtór. — Chwyć ją, po prostu. Jestem tu, by ci pomóc

—  Więc powiedz mi, co się dzieje. Tak na dobry początek, jak bardzo martwa jestem i gdzie moja rodzina.

— A gdzie ma niby być? — prycha towarzyszka. — Żadnych zbiorowych cyrków. To nie Krąg samobójców.

Słyszę dzwony, ale jeszcze nie wiem, w którym kościele. Taka organizacja rzeczywiście istnieje? Była jakaś afera z nią związana? Nie, nie, to fikcja. Tylko fikcja. Czytałam książkę? Było ich przecież tak wiele. Nie, nie, tym razem mówimy o filmie. Widzę szereg Azjatek ustawionych przy torach kolejowych. Słyszę odgłos nadjeżdżającego pociągu, na który uczennice w mundurkach łapią się za ręce i podchodzą jeszcze bliżej krawędzi.

— Oglądałam to.

— No co ty nie powiesz? — Słyszę kolejne lekceważące prychnięcie.

Wtem coś do mnie dociera.

— Hej, jak to samobójców?

Brak reakcji. Rozglądam się dookoła. Czego oczekiwałam? Nagłej zmiany scenerii? Odsieczy? Tego mało rozgarniętego księcia? Czeka na mnie jedynie wyciągnięta dłoń. 

— To… konieczne?

Wykonuję kolejny krok w tył, machinalnie unosząc rękę w kierunku naszyjnika. Może powinnam go zdjąć? Może należy do niej? Może to jakiś dziwny prezent, coś osłabiającego? Nie, żadnego fantasy, ogarnij się, Lena. Potrząsam głową i wydaję z siebie krótkie westchnięcie.

— Nie rozumiem… — niemal szepczę, niespokojnie wiodąc wzrokiem dookoła. — Boże, narzekam jak dewotka, ale to nie do zniesienia. I nieśmieszne.

— Nikt się nie śmieje — rzecze dziewczyna, ale z jej miny wyczytuję, że jest gotowa pójść na ugodę, jeśli mogę ująć to w ten sposób. W oczekiwaniu przysuwa dłoń jeszcze bliżej mnie.

Biorę nieznajomą znajomą za rękę. Jesteś niepoważna, Lena. Czuję się jak naiwne dziecko, które złapało się na sztampowe zaproponowanie podwózki do domu. Spodziewam się lodowatej skóry przyprawiającej o dreszcze, ale zostaję mile zaskoczona. Od dłoni dziewczyny bije przyjemne ciepło.

— O czym myślisz? — zadaje krótkie, acz wymowne pytanie, ściskając nieznacznie moją dłoń.

Jakaś część mnie nagminnie powtarza jak mantrę komendę: Wiej! Trudno się dziwić. Jeszcze nie jest za późno — kolejna dodaje swoje trzy grosze. To zupełnie nielogiczne — wtrąca się nawet ta pragmatyczna cząstka.

— Nie jestem pewna — odpowiadam szybko. — O wszystkim i o niczym? Chaos i pustka?

— Ciekawy z ciebie rozmówca, młoda damo — stwierdza rzeczowo, kiwając z aprobatą głową. Na jej twarzy kwitnie delikatny, jakby stonowany, uśmiech sympatii. — A co widzisz? Tego także nie jesteś pewna? Szala przechyla się w stronę chaosu czy pustki? Równowaga nie istnieje. To brednie dla głupców… idealistów, którzy nawet w złu chcą widzieć pożytek.

Tylko młoda damo i młoda damo... A co ja widzę? Nie muszę chociażby pokrótce rozejrzeć się dookoła. To tylko głupi namiot.

— To niby zwykły namiot, jakby cyrkowy, ale coś jest nie tak. Nie chodzi o tę ciszę, opustoszenie i mój stan. Po prostu dałabym sobie głowę uciąć, że coś nie gra i to na poważnie. Gdyby nie to, nie rozmawiałabym z tobą, a już z pewnością nie założyłabym znalezionego naszyjnika i nie trzymałabym cię za rękę. — Na chwilę przymykam oczy. Czuję napływające do nich łzy, ściska mnie w gardle. — Gdy mówię to na głos, wydaje się jeszcze bardziej niedorzeczne.

— Zamiast rozkręcać dramę, zwróciłabyś uwagę na drzwi — doradza, zaciskając usta w wąską kreskę.

Nie potrafię odgadnąć, co kryje się za beznamiętnym wyrazem tej twarzy. Musi coś wyrażać, jak każda.

Zanim pytam: Jakie drzwi?, rozglądam się dookoła, by nie wyjść na nierozgarniętą. Chyba już za późno. Wzdycham z irytacją pod nosem, gdy dostrzegam rząd drzwi. Trudno go tak nawet nazwać. To po prostu wycięcia w namiocie, które są zasłonięte przez powieszone kawałki materiału. No ale już nazywajmy to rzędem drzwi. Nie było go wcześniej, tego jestem pewna. Pojawił się ot tak na zawołanie? Może ekscentryczna nieznajoma to tylko wytwór mojej upośledzonej wyobraźni?

Tłamszę chęć uszczypnięcia się w rękę, bo to bez sensu. Wykrzywiam mimowolnie twarz, kierując wzrok z powrotem na towarzyszkę.

— Które wybierasz? — pyta, wskazując na pięć przejść umiejscowionych w niewielkich odległościach przy przeciwległym boku namiotu. — Śmierć naturalna? Choroba? Niemiły zbieg okoliczności? Samobójstwo? Zabójstwo?

To głoszą przyczepione do materiałów karteczki. Za dużo myślę o śmierci, powinnam skupić się na życiu.

— Proszę, to n a p r a w d ę mnie nie śmieszy — jęczę ochryple.

— Mnie także. N a p r a w d ę — deklaruje, wzdychając, jakby ze znudzenia. — Wybieraj. Myślę, że pierwsze spokojnie możesz sobie odpuścić.

Złudzenie pęka jak bańka mydlana. Siła, która wcześniej trzymała mnie w ryzach, nie daje już rady. Kręcę głową z niedowierzaniem, nienaturalnie szybko mrugając oczami i bez słowa wyjaśnienia wymijając towarzyszkę. Próbuję iść szybko, ale obraz przed moimi oczami staje się coraz bardziej niewyraźny. Podążam jednak dalej, zacisnąwszy mocno zęby i znalazłszy w sobie resztki ikry, które wcześniej drzemały.

Nic się nie zmienia, namiot ciągnie się w nieskończoność. Co tu się dzieje? Wcześniej wydawał się o wiele mniejszy. Słyszę głos dziewczyny, chyba mnie woła. Wprawdzie nie jest nachalna i szczególnie zacięta. Zaciskam dłoń na naszyjniku, mając ochotę zerwać go jak najprędzej. Jednak  pewna kwestia się nie zmienia. A jeśli naszyjnik rzeczywiście jest mój? Jeśli dał mi go ktoś bliski? Ktoś, kogo już nigdy nie zobaczę? Może nieznajoma znajoma w jakimś stopniu ma rację? Nie wszystko składa się na potworne kłamstwo? A.M.? Kto to mógłby być? I jeszcze ten Krąg samobójców...

W zamyśleniu wpadam na… Z moich ust wydobywa się gardłowy wrzask. Sobowtór marszczy czoło z politowaniem, a ja nerwowo taksuję otoczenie. W oczy rzuca mi się stojąca w kącie miotła. Znów coś pojawiło się znikąd. Co za cyrk.

— Nawet nie próbuj, tylko zrobisz sobie krzywdę, znając życie — ostrzega, a żal bije od niej nachalnie. — No wiesz, potkniesz się po drodze czy coś. Jak to ty.

Zdumiewa mnie zróżnicowanie składni dziewczyny, jakby składało się na nią kilka urozmaiconych wcieleń.

— Jeśli mi zaraz nie wytłumaczysz, o co chodzi w tym wszystkim, zacznę krzyczeć — zapowiadam drżącym głosem. 

— Widzę, że okolice gardłowe nie są twoją mocną stroną... Po prostu wybierz drzwi. Podchodź do nich, kiedyś trafisz.

Ze zrezygnowaniem podchodzę do drugiego wyjścia, wbijając wzrok w wymowny napis: CHOROBA. Próbuję uspokoić galopujące myśli, które krążą wokół śmierci. Makabrycznych jej odsłon, stosów ciał i nieludzkich eksklamacji.

— Wiesz, o które chodzi, prawda? — pytam.

Gdy spoglądam pokrótce na towarzyszkę, widzę, jak kiwa głową. Wysyłam jej jednoznaczne spojrzenie: To dlaczego nie możesz mi po prostu powiedzieć i zakończyć ten cyrk?

— Ale ja nie jestem martwa — mówię.

— Odsłoń przejście — upiera się dziewczyna.

— Rozmawiam z tobą. Jak ktoś całkiem żywy. 

— Odsłoń przejście.

— To nie jest normalne. Nie tak miało być.

— Odsłoń przejście.

— Nie jestem martwa.

— Odsłoń przejście.

— Nie jestem martwa.

Nikt mi nie odpowiada przez dłuższą chwilę, więc wyciągam rękę w stronę materiału. Ten dziwnie mnie odrzuca. Napotykam niewidzialną przeszkodę i nie mogę dalej wysunąć dłoni. Czyli na nic nie zachorowałam? To byłoby całkiem logicznie, gdyby tylko nie to gardło... Stanowczo za dużo książek fantasy. Żadnych opcji, to tylko jakaś chora gra, a ja poruszam się naprzód. 

Podchodzę do kolejnego przejścia. Nie mogę sobie przypomnieć, co robiłam wcześniej, czego dotyczyło moje ostatnie wspomnienie. Wszystkie zlewają się ze sobą, niczego nie jestem pewna. Który dziś mamy? Chociaż jakiś miesiąc? Mam świeżo skończone szesnaście lat? 

NIEMIŁY ZBIEG OKOLICZNOŚCI. Ale co to za nazwa? Ktoś próbował być zabawny? Czyli wypadek?Ostatnimi czasy często do nich dochodzi. Prędzej tłumaczyłyby poderżnięte gardło, znając mój pech. To musi być to przejście, nie ma innej opcji. Obym była tylko głupim przechodniem a nie pasażerem. Rodzice mają prawo jazdy. Często jeździmy razem, zabieramy też Laurę. Także tym razem bariera uniemożliwia mi odgarnięcie materiału. Co, do licha? Nie jestem nikim ważnym, by opłacało się mnie mordować. Idę dalej, unikając wzroku towarzyszki, choć ten jej czuję na plecach.

SAMOBÓJSTWO — odczytuję. Już mam kontynuować marsz, pomijając ten przystanek, gdy coś mnie zatrzymuje. Nigdy nie mów nigdy. Dopada mnie wspomnienie filmu Krąg samobójców. Nie muszę nawet wyciągać ręki — tajemniczy wiatr powiewa materiałem, odsłaniając przejście.

¹ — Wciąż nieudolnie i bezowocnie szukam autora tego utworu, więc na razie niech zostanie chociaż coś takiego.