23. Piwonie

Mogę częściej odpisywać na Wasze komentarze i komentować z Fenki, bo ostatnio jakoś więcej używam tamtego konta. :) PS Już trochę zaczęłam u Was nadrabiać. Jeśli komuś coś obiecałam, proszę o przypomnienie, bo nie wiem, czy o wszystkich pamiętam. Nie uznam tego za narzucanie się, tylko pomoc. PS 2 Mniej więcej w połowie grudnia pojawi się post urodzinowy. 

..................................

† † †

Trzymam w dłoni jedną z trzech latarek i oświetlam drogę, nie chcąc nigdzie wpaść jak ostatnim razem. Człowiek czasem uczy się na błędach. A przynajmniej stara się wynieść coś z poprzedniej, często bolesnej lekcji. Próbuję nie pogrążać się niepotrzebnie w myślach, ale wychodzi... jak zawsze.

Woda w tunelu — i to wątpliwej czystości — sięga do kostek. Klnę pod nosem, czując, że mam mokro w butach. Świetnie, dostałem dziurawe adidasy. Mdli mnie od nieprzyjemnych, źle kojarzących się zapachów. Nie mogę ich ignorować, choćbym bardzo chciał. Nie spieszę się. Idę powoli za Leną i Artificemem, nie zamierzając się wtrącać w kolejną z niełatwych, choć i niepoważnych, rozmów.

— Przepraszam — mówi Ty po raz kolejny, składając subtelny pocałunek na zaczerwienionym policzku Leny. — Mogłem zrobić coś bardziej subtelnego, ale nie chciałem ryzykować... nie miałem tego w planach, ale, um, no wiesz... Ale widziałaś jego minę? Tego cholernego sklepikarza od biednego, słodkiego dzieciaka? Widziałaś, jak na nas patrzył? Jakbyś była naszą marionetką, małą dziewczynką, którą dowolnie sterujemy i która nie ma nic do powiedzenia. Małą dziewczynką, która nic nie znaczy i dlatego nam pomógł. Pomógł ludziom, którzy mają władzę nad odpowiedniczką wielkiej Angeli Vivere. Bo tu się o zysk rozchodzi. Czaisz?

— To czaisz zepsuło całą magię — mruczy cicho Lena, unosząc delikatnie kąciki ust. — Wiem, złamałam zasadę. W porządku.

— Och, to nie tak... nie będziemy wymierzać kar cielesnych za nieposłuszeństwo. Jesteśmy już po rewolucji francuskiej. To było czysto taktyczne zagranie. I jednorazowe, zapewniam — obiecuje Artificem, obejmując podopieczną ramieniem. — No przepraszam, no, czuję się jak damski bokser albo wyrodny ojciec.

— Nie sugerowałam tego — zaprzecza dziewczyna, rozglądając się. — Czy świat uwziął się na biednych klaustrofobów?

— Oddychaj, oddychaj, sardynko. Niedługo powinniśmy dojść... cholerne podziemne skróty, nigdy więcej. Że też Drzewskiemu zachciało się blokady przed teleportacją. Byle działała tylko w jedną stronę, to chociaż oszczędzimy sobie drogi powrotnej — nawija anioł, widocznie nie tęskniąc za błogą ciszą. — A wracając do sklepikarza... może niedługo porozmawia z Vivere? Nie wątpię, że ma ona wtyki trochę bliżej, ale przyda nam się, gdy jej powie co zobaczył, prawda? Gdy powie, że nadal nie masz, myszko, na nic wpływu, nic nie rozumiesz i się biernie podporządkowujesz. Hej, mała, słuchasz mnie w ogóle?

— Umm... staram się, ale jestem zajęta odpychaniem wyobrażeń przesuwających się ścian — szepcze Lena.

Nie mam zaawansowanej klaustrofobii, ale też nie czuję się najlepiej. Jest wilgotno, ale duszno i parno. Ciekawe, czy gdybym się zwierzył, to Stróż również wyskoczyłby z: oddychaj, oddychaj, sardynko. Wesoła ferajna składa się z coraz dziwniejszych powiązań. Kto wie, co dopiero się stanie?

Kręci mi się w głowie, odór nie ustępuje. Wolę nie znać pochodzenia mdlących zapachów. Wbijam wzrok w światło sączące się z mojej latarki. Świecę bardziej na plecy towarzyszy niż drogę, ale nie ma to żadnego znaczenia. Stawiam machinalnie kolejne kroki, nie myśląc nawet nad tym. Po części czuję się jak marionetka. Z tych, co padły bardziej martwe niż kiedykolwiek. Zapewne powstały. Umarli zawsze powstają. I te żywe trupy wtapiają się w tłum, udając żywych... żyją.... a raczej tylko egzystują... i co komu do tego?

— Montero, nie baw się w filozofa, tylko kontaktuj, kontaktuj — mówi głośno Ty, odwracając się do mnie. — Słyszałeś, co masz zrobić, śpiąca królewno?

— Zamyśliłem się... powtórzysz? — proszę.

— Straciłeś swoją szansę. Już nie dowiesz się, co powiedziałem. Może wyznałem ci miłość? Nie masz pojęcia, co czuję i to się nigdy nie zmieni — szepcze Artificem, odwracając się do mnie na chwilę, by pokazać, jak ostentacyjnie ociera nieistniejące łzy. — Witamy wśród żywych i żywych nie-żywych, ale i tak ci nie powiem. Może domyślisz się w swoim czasie. Może nie.

— Aha — odpowiadam tylko, nie zamierzając zaczynać wywodu o infantylnych wygłupach ponad czterdziestoletniego Anioła Stróża. 

Wzdrygam się, czując, jak buty przemakają mi coraz bardziej. Dopiero co cieszyłem się z wiosennej pogody, a znów niemal nie czuję stóp przez lodowatą wodę. Zatrzymałbym się i wylał ją z adidasów, ale korzystna zmiana nie byłaby wyczuwalna nie dłużej niż przez kilka minut. Nie warto więc gimnastykować się i opóźniać pochód.

Uśmiecham się nieśmiało do siebie, gdy anioł przestaje trajkotać. Doceniam to, póki mogę, bo czuję, że długo nie nacieszę się względnym spokojem. Wsłuchuję się w odgłos bryzgającej wody i tajemniczy, ledwo słyszalny szum. Zauważam, że nieświadomie poruszam latarką w górę i w dół. Niebieskawe światło rozlewa się na zakrytym bluzą grzbiecie Artificema. Nawet nie zorientowałem się wcześniej, że przestał nosić strój charakterystyczny dla Aniołów Stróżów i przerzucił się na praktyczne oraz wygodne ubrania.

Oddycham powoli, spokojnie, starając się pobierać powietrze przede wszystkim ustami. Zazdroszczę Lenie wiecznego kataru. Może nie tylko jego.

— Co to jest? — pyta Artificem, przerywając milczenie. Kto, jak nie on. — Nie ruszaj się, słońce. No, hej, nie ruszaj. Długo trwała ta twoja pokuta i podporządkowywanie się, nie ma co... Jezu, jak tu cuchnie...

Patrzę, jak dziewczyna rozpina dżinsową kurtkę, odsłaniając gładką, czarną koszulkę. Odruchowo odwracam wzrok, pesząc się, gdy wkłada dłoń za dekolt.

— Skarbie, co ty odpier...

— Ty! — przerywa mu Mikler z wyrzutem. Powoli znów przenoszę na nią wzrok. — Pomyślałam, że ci się przyda. — Podaje mu maskę chirurgiczną.

Anioł sięga po nią z wahaniem, po czym zaczyna oglądać z podejrzliwością. 

— Ciekawe rzeczy chowasz w staniku — stwierdza chłopak z uznaniem. — Naszpikowałaś to chloroformem? Dla Milana masz drugą sztukę?

— Czytałeś kiedyś zestawienie największych mitów, w które wierzysz przez filmy? Może powinieneś — ocenia Lena i rzeczywiście wyciąga drugą maskę.

Kiwam krótko głową, gdy mi ją podaje. Nie bawiąc się w detektywa, wykorzystuję prezent zgodnie z zastosowaniem. Od razu lepiej, kiedy mam zasłonięty nos.

Wychylam się i zauważam coś, o czym prawdopodobnie mówił Stróż. Nie jestem w stanie stwierdzić, co widzę. Musiałbym podejść bliżej. Nim wykonuję pełen krok, Artificem łapie mnie za ramię i zatrzymuje.

 — Razem, sardynko, a może zasłużysz, bym jednak powtórzył tamto — tłumaczy, czekając na moją aprobatę.

Idziemy w ramię w ramię, żaden z nas się nie spieszy. Im bliżej jesteśmy, tym ogarnia mnie większa pewność, że mamy do czynienia z bezwładnie leżącym ciałem. Kaszlę, instynktownie zasłaniając dłonią usta. Przypominam sobie, że to bezcelowe, dopiero gdy dotykam palcami materiału chirurgicznej maski. Kieruję światło latarki na rozłożonego przy ścianie człowieka. 

Mężczyzna ma wybałuszone oczy i rozdziawione szeroko usta, z których spływa strużka czarnej mazi. Rejestruję ciemne włosy i zielony odcień tęczówek, wracając myślami do starej kryjówki Tenebris oraz zombiaków, które nas tam mile powitały. Rożnica jest taka, że ten trup nie wygląda na wojownika — biały fartuch kojarzy się z lekarzem. Drzewski jest genetykiem, więc mam nadzieję, że to nie on, bo cały plan szlag jasny trafi. Wbijam wzrok w swoje buty, kręcąc głową.

Czuję czyiś oddech na ramieniu. Nie odwracam się, widząc czubek tenisówek Leny. Ledwo, jakby echem, docierają do mnie cicho wypowiedziane przez nią słowa: zabili pana od przyrody łobuzy od historii*. Dobrze podsumowane. Po chwili dziewczyna wymija mnie i zaczyna się nachylać. Ją także zatrzymuje Ty, ale naturalnie o wiele delikatniej niż mnie.

— Chciałam tylko zamknąć mu oczy — usprawiedliwia się Mikler. Oczy ma okrągłe jak piłeczki.

— Zostawianie swoich odcisków palców nie jest dobrym pomysłem, zwłaszcza że Vivere ma takie same, więc identyfikacja będzie banalna — zapowiada trzeźwo myślący Artificem, nie wyłączywszy instynktu ojcowskiego. 

Lena wyciąga z kieszeni cienką, białą rękawiczkę i zakłada ją na drobną, poranioną dłoń. Zaciskam swoją na latarce i kieruje snop światła na ścianę, zdając sobie sprawę, że wcześniej uparcie świeciłem na ręce dziewczyny. Wzrok jednak z powrotem wbijam w towarzyszkę.

Mikler kuca przy ciele i zamyka mężczyźnie oczy, szepcząc pod nosem. Nie rozumiem jej słów. Podejrzewam, że to modlitwa za duszę zmarłego.

— Ale jesteś uzbrojona. Co tam jeszcze chowasz, co? — zagaja Ty.

— Ty też nie musisz wszystkiego wiedzieć — oznajmia Lena, wstając, po czym, milcząc, rusza dalej.

† † †

Gdy idziemy gęsiego, nadal znajduję się na samym końcu pochodu. Na samym końcu łańcucha pokarmowego także? Latarkę schowałem do kieszeni, gdyż nie jest mi ona na razie potrzebna. Oddycham już spokojniej. Wciąż jednak mam założoną maskę chirurgiczną i staram się oszczędzać. Myślę o martwym mężczyźnie i potencjalnej przyczynie jego śmierci. Może mu też się spieszyło, skróty są zdradliwe. Nie lubię podziemnych tuneli, zwłaszcza gdy tak prezentuje się ich główna funkcja. Dwa nieszczęścia w jednym, tylko bić brawo i poderżnąć sobie gardło.

Muszę się kontrolować, by nie przyspieszać i nie skrobać marchewek Lenie. Już kilka razy nadepnąłem jej na którąś z pięt. Z pewnością nie czuję potrzeby, by to powtórzyć.

— Uwaga, stopień! — informuje nas anioł. To nas jest w zasadzie nieporozumieniem, bo z pewnością nie skierował tych słów, choć przez chwilę myśląc o mnie. — Wyłączcie latarki, po co marnować baterie. 

Po chwili słyszę trzeszczenie, domyślam się, że to skrzypiące stopnie drewnianych schodów. Niezbędny element każdego dreszczowca,  odpowiednia atmosfera zagwarantowana. Dociera do mnie kolejny nieprzyjemny dźwięk. Spoglądam w górę i obserwuję powiększający się snop światła. Gdy Artificem podnosi wysoko wieko, by zobaczyć, co kryje się za nią, muszę aż zamrugać, by przyzwyczaić oczy do nowego oświetlenia.

— Piwnica jak piwnica — ocenia Artificem, wychodząc na powierzchnię. — Śmiało.

Mikler wchodzi zgrabnie po schodach, ignorując ich trzeszczenie. Sięga po wyciągniętą dłoń opiekuna i z jego pomocą również opuszcza tunel. Macha ręką, pokazując, że teraz moja kolej. Szybko pokonuję stopnie, nie chcąc zostać w tunelu ani chwili dłużej. Kiedy docieram na samą górę, chowam dumę do kieszeni i zaciskam palce nad nadgarstku dziewczyny, by pomogła mi wyjść. 

Bokiem buta przejeżdżam po drewnianej krawędzi, gdy noga odmawia mi posłuszeństwa i chce wrócić do podziemi. Ledwo utrzymuję równowagę, trzęsąc się jak dziewiętnastowieczna dziewica przed wydaniem. Muszę wyglądać śmiesznie. Kolano na podłodze strychu. Druga noga wyprostowana ze stopą wepchniętą pod przesunięty dekiel. Zaciskam zęby, podciągając się i lądując jak do modlitwy. Wstaję pośpiesznie, otrzepując spodnie i sprawdzając odruchowo, czy latarka jest na swoim miejscu.

— Ale z ciebie akrobata, Montero — kpi Ty, ale szybko milknie, widząc zdegustowaną minę podopiecznej. — To będziemy zwiedzać piwnicę Drzewskiego czy weźmiemy się do roboty? — Świeci mi latarką prosto na twarz, muszę odwrócić wzrok.

Rozglądam się pokrótce po pomieszczeniu, choć panuje półmrok. Nic nadzwyczajnego, kilka zapełnionych szafek, kartonów i obdrapane, białe łóżko dziecięce. Zwracam uwagę na wyjątkowo niski strop. Instynktownie się schylam, wyobraziwszy sobie, jak zdzieram sobie skórę z głowy o chropowaty sufit. To nieprawdopodobne, ale wręcz nie mogę się wyprostować, pchany przez wyobraźnię i strach. Niebezpieczna hybryda.

Czuję czyjąś dłoń na plecach. Okazuje się, że to Artificem zachęca mnie do przyśpieszenia i zarazem wskazuje kierunek. Teraz już sam zauważam drzwi i zaczynam zmierzać w ich kierunku, odtrącając rękę Stróża. Gdy odwracam się na chwilę, widzę, że i Lena chce jak najszybciej stąd wyjść, spotkać się z naszym genetykiem i mieć święty spokój, a problem z głowy.

Spostrzegam, że drzwi są półprzymknięte, więc tylko popycham je niedbale ręką, przekraczam próg i już jestem w salonie przestronnego, zaskakująco nowoczesnego mieszkania. Przeważają zimne, stonowane kolory. Daleko mieszkaniu do przytulnego. Panuje minimalizm, wszystko jest do bólu poprawne i poukładane. Nie sposób nie skojarzyć salonu ze szpitalnym, chłodnym pomieszczeniem. Długo nie dociera do mnie, co jest nie tak. Świdruję włączony żyrandol i częściowo zasłonięte okna. Zauważam fragment ciemnogranatowego nieba i gwiazdy.

Co się dzieje? Powinno być koło drugiej po południu. W oczy rzuca mi się duży, ścienny zegar. Wybija dwudziestą trzecią. Co, do cholery? Mam godzinę. Godzinę, Szeherezado. 

— Halo?!  — wybucha nagle Artificem. — Nie zamawialiśmy wycieczki do Narnii!

Mam ochotę podłożyć mu nogę, gdy przechodzi obok, leniwie zapoznając się z terenem. Widocznie uznaje, że w środku nie znajduje się nic godnego uwagi, bo opiera się o tył kanapy i głośno wzdycha. Szukam wzrokiem Leny i znajduję ją niemal od razu. Dziewczyna idzie wolno w naszą stronę, oglądając obrazy i inne ozdoby na jednej ze ścian. Czas naprawdę gra istotną rolę w tym wszystkim, ale nie dla niej. Tym razem jestem po stronie Stróża — nie potrafię uczepić się niczego, co zaabsorbowałoby mnie chociaż odrobinę.

— To idiotyczne nie zamykać mieszkania, gdy się wychodzi, skoro tylu chętnych obiera, ummm, podziemną drogę, nie? — zagaja Ty, przeczesując dłonią wystarczająco już nastroszone, ciemne włosy. — I co teraz?

Nie mamy szansy odpowiedzieć, ponieważ nagle rozlega się alarm. Zasłaniam dłońmi uszy, słysząc zaskakująco głośne wycie. Ty, ty kracząca papugo. Dźwięki powoli cichną, a ja automatycznie ustawiam się plecami do ściany, ochraniając swoje słabe punkty. Próbuję nie myśleć o tym, że mój dar ostatnio zawodzi i całkiem prawdopodobne, że nie będę mógł się również stąd teleportować przez obustronną barierę.

Do środka wchodzi niski, krępy mężczyzna w starej, zszarzałej bluzie z kapturem i dresowych spodniach. Jedyne u niego, co kojarzy się z medykiem, to ogromne okulary. Nie ukrywam, że spodziewałem się zupełnie innego widoku.

— Proszę, proszę, kogo ja tu widzę? — rzecze Drzewski, rechocząc stonowanie i kiwając głową. — Nie mogę przynajmniej narzekać na nudę.

— Jak pan się naprawdę nazywa? — pyta nieoczekiwanie Lena, podchodząc bliżej.

Artificem zabija ją wzrokiem. Chyba nie używa telepatii, chcąc dowiedzieć się, co dziewczyna ma na myśli, bo spogląda na nią pytająco. Zaczyna kręcić głową, jakby próbował jej przekazać, że cokolwiek chce zrobić, to z pewnością zły pomysł i powinna zmienić plany.

— Co? Podejrzewanie mnie o zmianę danych osobowych, fałszywe dokumenty i tak dalej? No, no, tego jeszcze nie było — prycha wyraźnie rozbawiony genetyk. — Co, mała? Za dużo filmów?

— Nie, to nie... — zaprzecza Lena. — Jakie jest pana prawdziwe nazwisko, nie ziemskie? — precyzuje.

Stróż przechyla głowę w prawą stronę, wykazując zainteresowanie. Przenoszę wzrok z jednej osoby na drugą, nie rozumiejąc, o co się rozchodzi, i nie wiedząc, co pomoże mi znaleźć odpowiedź.

— To zupełnie nieistotne... Z czym przychodzicie? Nie mam na was całego dnia — pospiesza nerwowo Drzewski, jakby Mikler trafiła w czuł punkt.

— Żył pan kiedyś po Lux? — dziewczyna zadaje kolejne pytanie.

— Przyszliście porozmawiać o moim życiu? Ile za to dostanę? Można na tym porządnie zarobić? — genetyk obraca wszystko w żart, ale widzę, że został zbity z pantałyku.

— Ma pan żonę? — nalega Lena, niemal szepcząc, jakby bała się, że wszystko zepsuje. — Dzieci?

— Dość. Chodźcie do mojego gabinetu na rozmowę albo kończymy i... — ucina mężczyzna, wskazując nam drogę. — Dwójka za mną. Nigdy nie przyjmuję więcej niż dwóch osób. Nie pytajcie. Jedno zostaje i żadnych reklamacji.

Artificem znów wzdycha, jeszcze bardziej teatralnie niż poprzednio. Popycha niesubtelnie podopieczną, by szła za genetykiem do obranego pomieszczenia.

— Ty zostajesz. Żadnych reklamacji — syczy na odchodne do mnie. — Legnij się na kanapie i pooglądaj kreskówki czy coś. Postaramy się szybko to załatwić. I nie rób takiej miny. Złość piękności szkodzi. — Odwraca ode mnie głowę. — Panie Drzewski, którą mamy godzinę?!

— W salonie jest przecież doskonale widoczny zegar. Nie zadawaj głupich pytań.

.............................

*Fragment Pana od przyrody Herberta.