27. Tulipany

Moje kochane groszki... Jesteście cudowni. Dostałam zastrzyk weny dzięki Waszym komentarzom pod poprzednim rozdziałem (więc Tulipany pojawiłyby się wcześniej, ale wystawianie ocen pokrzyżowało mi plany, potem jeszcze „Niósł ślepy kulawego”). Wyszło na to, że niepotrzebnie się obawiałam złego przyjęcia ostatniej sceny.

W „Tulipanach” pojawia się moja ulubiona postać żeńska (i zostaje na dłużej... dawno takiej nie było, prawda?). Wcześniej była nią Lena, ale, pisząc ten rozdział, poczułam dziwną bliskość z nową bohaterką, którą wcześniej tylko kreowałam, a teraz jakby powołałam do życia. Ciekawi mnie, jak zostanie ona przez Was odebrana. Mamy wiele nowych informacji. Nie rzucałam słów na wiatr, zaczyna się wyjaśniać. Można powiedzieć, że III księga nie będzie już tak mocno oparta na zagadkach i szukaniu odpowiedzi. Podsumowanie rozdziału: 2015 był dupkiem. :( PS Znów pojawiły się komentarze, w których pisaliście, że czegoś nie rozumiecie. To naprawdę w porządku i będę wniebowzięta, gdy wyrazicie się bardziej precyzyjnie i napiszecie, co dokładniej jest niezrozumiałe. Wtedy nad tym popracuję i coś wymyślę. Wiedzcie, że się nie poddaję i po dodaniu epilogu (jak się uda, hah) nie kończę z Kotkiem. Mam zamiar pisać go od nowa, by był lepszy. Miłej lektury.

 ..................................

VAULTS — POISON
 PERFUME  GENIUS — I DECLINE

† † †

Zajmuję miejsce w kącie pokoju — nie za blisko, nie za daleko. Siadam na krześle, mając wrażenie, że zaraz mebel wywróci się razem ze mną, mimo że postawiłem go przy ścianie, którą także pokrywa jasna tapeta w kolorowe groszki. W zasadzie ustawiłem się tak automatycznie, nie zastanawiając się wtedy nad powodem. Za dużo myślenia i dedukowania jak na jeden, względnie normalny dzień. Splatam ze sobą dłonie i układam sztywno na kolanach. Czuję się niczym intruz w pomieszczeniu pełnym zżytych osób, które zamierzają się pojednać. Taaa, dzień pojednań... Sól na ustach, posmak pozostawiony przez płynące długo łzy, przypomina mi o tym, co zrobiłem... i czemu będę musiał stawić czoło. 

Znów czuję się niedoinformowany. Nie wiem, o czym członkowie Cordragon rozmawiali, nim do nich dołączyliśmy. Przez dłuższy czas milczymy — tego też nie rozumiem. Dyskretnie obserwuję Maję, która siedzi po turecku na łóżku, z twarzą zwróconą ku Ty'owi i Lenie. Jasne włosy Hozierewicz są nieco dłuższe niż ostatnio, wciąż starannie ułożone. Kości policzkowe jeszcze bardziej odznaczają się na zapadłych, zarumienionych policzkach dziewczyny.

Przyłapuję siebie na absurdalnej niewiedzy — nie jestem pewien, kto znajduje się ze mną w tym stosunkowo niewielkim pomieszczeniu. Może lepiej nie wiedzieć? Tak, tak, Milanie Montero, przecież bycie niedoinformowanym jest takie cudowne... Wcześniej po prostu wszedłem tu, unikając wzroku innych, znalazłem krzesło i na nim usiadłem. Ot tak. Żadnej filozofii. Próbuję nadrobić zaległości. Ty. Maja. I oczywiście Lena. Nikt więcej? Gdzie reszta? Z Casillasami? Albo Drzewskimi, jak kto woli...

Ironia losu, co? Kłamać, oszukiwać, ukrywać swoje zamiary, intencje, błędy z przeszłości... i być ciągle o krok za daleko.  

— Dobra, ludzie... ktoś musi zacząć — wzdycha Artificem. — Chociaż tak dziwnie się stresuję, że zaraz chyba rozłożą mi się skrzydła jak u młodego anioła, który nad tym nie panuje... Więc co? Mamy wolny dzień, poświęcamy go na osobiste, różne, te, eeee, no konfrontacje, a potem siedzimy jak milczki, patrząc na siebie niczym zagubione owieczki? Czy przyjście do tego przedziału miało jakikolwiek sens, hę?

Czasami nawet Ty gada do rzeczy. Bawię się czerwonym balonikiem, przypominając sobie ten Leny, o identycznym kolorze. Czerwień? Zabawa symboliką? Dziwna sugestia od małej Queerini?

— Został ktoś dorosły z Lleu i Luelle? Mały zjadł zupę? — pyta dziewczyna, więc nawet gdybym nie chciał myśleć o szesnastolatce, słyszałbym jej głos.

— Tak, Lena! — warczy nieoczekiwanie Ty. — Nie uciekaj! — dodaje nerwowo, chcąc się usprawiedliwić. 

Przypominam sobie wymowne słowa Mikler: Sprawy Luelle stały się dla mnie ważniejsze od Mai. Od mojej Mai. Od jedynej osoby, która wiąże mnie ze starym życiem. Jedynej, której może powinnam ufać, ale nie potrafię. Nie powiedziała mi o chłopaku, dziecku... coś nie gra, coś jest nie tak. Słuszne spostrzeżenia. Mam dziwną ochotę uśmiechnąć się, ale próbuję pozostać przy neutralnym wyrazie twarzy. Tak wygodniej, bezpieczniej.

— Nie rozumiem — żacha się Hozierewicz. — Stało się coś, jak mnie nie było? Powinnam o czymś wiedzieć?

— Nie ty — zaprzecza Lena. — Nie ty powinnaś. O czymś wiedzieć. Nie ty.

— Sardynko, nie pomagasz, twoje urywane zdańka także nie są szczególnie pomocne — wtrąca jej opiekun. — Mów po ludzku, bez owijania w bawełnę.

Jasne, do rzeczy, rozdrap rany, złam serce, to takie proste. Kusząco proste. Maja uparcie wpatruje się w przyjaciółkę, czekając na odpowiedź. Znów próbuję dostać się do umysłu Hozierewicz, ale nie daję rady. Chroniąca go bariera jest nie do przekroczenia. Utworzenie jej wymagało wielu ćwiczeń z kimś, kto zna się na rzeczy.

— Dziecko — mówi Lena, tylko to, więcej nie musi. 

Hozierewicz nie wydaje się zaskoczona, ale po wyrazie jej twarzy wnioskuję, że zrobiłaby wiele, by uniknąć tego tematu. Być może tylko tak mi się zdaje, często się mylę. Przecież ostatnio zacząłem pełnić funkcję biernego obserwatora, który nie bierze udziału w dyskusji, tylko próbuje rozgryźć, co jej uczestnicy myślą i dlaczego.

— Ty też? — Gardło Leny jest ściśnięte. Czuję, że dziewczyna znów ma ochotę się rozpłakać, ale jeszcze jakoś nad sobą panuję. — Ty też uważasz, że nie zasługuję na szczerość?

— Nie rób tego — prosi Maja, a raczej nakazuje, chłodno i stanowczo. — Nie graj na moich uczuciach.

— Ta sytuacja jest już maksymalnie sztuczna, jak zabawa w sąd — narzeka Artificem. — I to dość nieudolna, jakby jakiś zdziczały kretyn ustalał zasady.

— Jak z Poirotem od Christie — porównuje jego podopieczna. — Końcowa scena, spotkanie w jakimś salonie i wielka spowiedź, oskarżanie, opisywanie śledztwa, wyznawanie grzechów, tłumaczenie motywów, wszyscy słuchają, wszyscy mówią, nikt nie ucieka. Zawsze mnie to irytowało... Sztuczne? Mało powiedziane.

Biorę głęboki wdech, chcąc poczuć ulgę, chociaż w jakimś stopniu. Jakbym się dusił... jakby nagle wszystko, co mnie dręczy, połączyło siły i wybrało odpowiedni moment. Za dużo tego. Nie potrafię się zdystansować, a na tym dotychczas wszystko opierałem.

— Może zostawimy was same? — proponuje Artificem.

Widzę, że nie tylko ja na początku podejrzewam Stróża o żarty. W końcu anioła wszędzie pełno, zawsze musi też wtrącić swoje trzy grosze, wygłosić opinie, nawet gdy nikt go o to nie prosi.

— Nareszcie — stwierdza Maja z wyraźną ulgą. — Jesteście tu potrzebni jak...

— Nie, proszę, zostań — prosi Lena. Sam zaczynam się podnosić, myśląc, że jednak na mnie już pora. — Ty też.

Opadam z powrotem na krzesło, próbując przyjrzeć się reakcji Stróża. Nie poświęca on sytuacji zbytniej uwagi, nie okazuje zaskoczenia. Oczywiście, wyczuł emocje podopiecznej, których było pełno podczas pobytu w pokoju rodem z przedziału SAMOBÓJSTWO, więc zabawił się w przeglądanie wspomnień. Uroczo. Tylko czekać, aż wygłosi reprymendę, poganiany ojcowskim instynktem. Niczego nieświadomy.

Za to Lena wstaje, jednak wcale nie zamierza wyjść i uciec. Czyżby w jakimś stopniu zabolały ją słowa opiekuna? Oskarżenie o tchórzostwo? Połączone z przedziałem i samobójstwem? Trudno tego nie powiązać.

Dziewczyna podchodzi do łóżka przyjaciółki i kuca. Splata dłonie i kładzie je przy krawędzi łóżka. 

— O cokolwiek by nie chodziło, wiedz, że możesz mi powiedzieć — zaczyna Lena nieśmiało.

— Znów to robisz. Grasz na emocjach — podsumowuje niezadowolona Hozierewicz.

— Na czymś muszę — odpiera jej przyjaciółka. — Hej, hej, Majka... Wiele się zmieniło, zmieniło się prawie wszystko, ale moje uczucia się nie zmieniły. Twoje pewnie też, więc próbuję to wykorzystać. Przypomnieć ci, że kiedyś mówiłyśmy sobie o wszystkim. To wydaje się teraz takie nieistotne, wśród tego okrucieństwa i wojny, ale brakuje mi ciebie, naszych rozmów, spotkań. — Chrząka. — Brakuje mi miłości.    

Mnie obojętności. Dziś z pewnością. Opieram głowę o chłodną ścianę, wzrok wbijając w sufit. Nie tak wyobrażałem sobie funkcjonowanie wśród członków Cordragon. Czy żałuję decyzji? Nie jestem pewien. Wolę tę wesołą ferajnę od Vivere, więc chyba zrobiłem krok do przodu... a potem dziesięć w tył. Mimo wszystko to chyba progres. Chociażby samo obieranie nowej drogi, próbowanie.

Słyszę w głowie Ty'a mówiącego: Milanie Montero, wracamy do żywych, nie chcemy nowego filozofa w paczce. Nie rób nam tego.

— Nie miałam wyboru. — Głos Miki, niepewny jak nigdy, sprawia, że znów skupiam się na słuchaniu rozmowy towarzyszy.

— Zawsze jest wybór, piękna — stwierdza Artifcem.

Lena parska pustym śmiechem. Gdybym widział jej twarz, z pewnością zaobserwowałbym klasyczne wywrócenie oczami.

— Mama czy tata? Córka czy syn? Staruszka czy niemowlę? Chłopak czy przyjaciółka? — wymienia Lena, komicznie ruszając głową. — Ja czy Iker?

— Mój słodki naleśnik definitywnie wygrywa to starcie — ogłasza Ty.

— Dzięki — mówi nastolatka, odwróciwszy się do opiekuna i wysławszy mu szeroki uśmiech.

— Żartuję, mała — zapewnia. — I czaję, o co ci chodzi. Wybór jest zawsze, ale nie zawsze fair.

Nastaje kolejna niezręczna cisza, rzeczywiście w tej zabawie w sąd jest coś nieudolnego. Tylko nikt nie przyznaje się do winy.

— Więc możesz nam powiedzieć, bo zrozumiemy, że nie miałaś wyjścia i kierowałaś się wyższym dobrem — mruczę, próbując brzmieć pewnie. Wychodzi, jak wychodzi.

— To prawie tak niezwykłe jak podobne słowa w ustach twojej siostry — wygłasza Ty, składając ręce niczym do dziękczynnej modlitwy. — Aż kierowca autobusu wstał i zaczął klaskać.

— Nie mam zielonego pojęcia, dlaczego stoimy w miejscu i nie jesteśmy brani na poważnie — sarka Lena.

— Możesz otulać się całunem, dzierżyć kościelny śpiewnik pod pachą i łazić po zakładach pogrzebowych, próbując wysępić zniżkę, załatwić jakąś kartę stałego klienta czy coś — objaśnia jej opiekun. — Możesz także łudzić się, że na świecie jest mnóstwo Ikerowych naleśników, i dziękować Bogu za kolejny piękny dzień, który możesz oglądać zamiast gryźć piach i wąchać kwiatki od spodu. Uprzedzając twoje słowa, słonko... Też cię kocham.

 Obserwuję Maję, jej pogrążoną w skupieniu twarz, zaciśnięte usta. Korzysta z przerwy, próbuje wymyślić coś wiarygodnego, sprzedać im ckliwą bajeczkę. Może tylko dopracowuje swoją wersję, stara się zadbać o każdy szczegół. Może Hozierewicz jest bardzo niepozorna i wie o wiele więcej, niż nam się wydaje. Zawsze wiedziała. Wydaje się niegłupia. Nie zagra na moich uczuciach. Żadna z niej Mika i tym bardziej żadna Lena.

— Zabiliby nas — tłumaczy, szkliste oczy kierując na pozostałą dwójkę. Drżącą dłoń trzyma przy brzuchu.

Odzywa się pierwsza — wie, co robi. Pokazuje, że szuka pojednania, chce naprawić błędy, nie czyni tego, bo musi, ale chce. Akcentuje każde słowo, żebyśmy czasem nie przeoczyli jej ściśniętego gardła. Jak długo wpatrywała się w ścianę, nie mrugając, aby w tych błękitnych, podkreślonych oczach nagromadziły się przekonujące łzy?

—  Co zrobiłaś? — pyta Lena. Cicho i spokojnie. Jakby stała tuż za mną. Szeptała słodkie słówka, znając czułe punkty. — Co musiałaś zrobić? To w porządku, naprawdę w porządku. Rozumiem twoją stratę, współczuję ci. Przykro mi... tak strasznie mi przykro, ale tego już nie naprawię.

— Informacje — przekazuje krótko Hozierewicz. Łatwo sobie dopowiedzieć, co trzeba i domyślić, o jakim znaczeniu mowa.

Nie, Majka, nie tylko sprzedawałaś im informacje. Na pewno nie, dam sobie głowę uciąć. Vivere jest sprytna, ma wpływy — nie rozumiem jak, dlaczego, co doprowadziło ją na sam szczyt, ale muszę to przyznać. Odpowiedniczka Leny steruje wieloma Queerami i Queerini z przeróżnymi darami, zmiennokształtnymi też. Długo sam zasilałem szeregi jej podwładnych, mieszałem w umysłach wrogów na każde skinienie. Wyciąganie informacji? Nie, Vivere wybrała najbliższą przyjaciółkę największej przeciwniczki w innym celu.

— Ufałam ci kiedyś. Ufałam ci bardziej niż sobie samej — wyznaje Lena, oddycha dziwnie głośno. — Ale to w porządku. Nie oceniam... dziecko... nie wiem, co bym zrobiła, nie mam pojęcia... Na tyle siebie znasz, na ile cię sprawdzono, tak, tak... Nikt nie będzie cię oceniał.

 — Wiem, gdzie jest twój ojciec! — wybucha nagle Maja, jakby bała się, że jeśli teraz tego nie powie, później już nie zdobędzie się na odwagę, a jedyna szansa na odkupienie przepadnie.

† † †

Nie szukam źródła stonowanej, klasycznej muzyki ani nie wsłuchuję się w nią szczególnie — zajęty czymś innym. Dziwi mnie widok dziewczyny przypominającej bardziej krewną Ikera lub ojca Leny niż Moriatego mającego coś ze stracha na wróble. Jest ona brunetką o krótko przyciętych, nastroszonych włosach z wydzieloną długą grzywką, której lewa strona sięga aż czarnych oprawek okularów. Na bladej skórze odznacza się przewód od mikrofonu biegnący przy szczęce i pozostawione na szyi słuchawki.

Nie nazwałbym hakerki dziewczyną, ale pełnoprawną kobietą — nawet gdy siedzi na fotelu na kółkach i skrywa się za ogromną, granatową bluzą, widzę zarys jej pełnych piersi i szerokie biodra.

— Cześć! — rzuca brunetka, odwracając się bardziej, by nie siedzieć do nas bokiem i nie musieć tkwić z niekomfortowo wygiętą szyją. Z zaskoczeniem rejestruję całkiem spory ciążowy brzuszek. — Szybko jesteście — ocenia, rozciągając podejrzanie sine usta w uśmiechu. 

Do dziewczyny podchodzi Moriaty i cmoka ją w czoło, zgarnąwszy z niego grzywkę. Wracając, po drodze kradnie z biurka garść pestek słonecznika.

— To Bianca — przedstawia kupidyn.

— Bianca Moriaty, Blanka Łużycka... do wyboru, do koloru. Mnie obojętne — przekazuje wskazana, po czym sama sięga po kilka pestek z miski. Drugą ręką czule głaszcze brzuch. Wygląda tak, jakby robiła to niemal mechanicznie. Instynkt macierzyński na całego. — Ja żaden Drzewski, by wstydzić się prawdziwego nazwiska, ani żadna Vivere, by nie mieć ziemskiego.

— Bianca Blanka — powtarza Ty z dziwną czcią.

— To jakiś fetysz ciężarnych? — szepcze Lena tak cicho, że słyszę ją chyba tylko ja i opiekun.

— Ciężarnych z niewyparzonymi gębami — precyzuje Artificem, szturchając sugestywnie podopieczną. — Coś czuję, że to właśnie ten typ.

Nikt nie kwapi się, by przejść do rzeczy. Korzystając z chwili spokoju i przyjemnej dla uszy ciszy, zabieram się za oględziny nowego miejsca. Słyszę włączoną klimatyzację — nie muszę patrzeć na Lenę, by wiedzieć, że obejmuje się ona ramionami przez niewyczuwalny przez innych chłód. Jednak widocznie niektórym nawet wiosna wydaje się zbyt ciepłą porą roku i muszą się wspomagać. Który dziś mamy? Coś w okolicy pierwszej połowy maja? Tak. Chyba. Coraz bardziej tracę poczucie czasu. I dobrze? Może sprawia, że nie widzę, w jak krótkim czasie, tak wiele tracę. 

To kolejne pomieszczenie, w którym czuję się nieswojo. Ciemne, surowe kolory nie dodają mi pewności. Jeszcze zatęsknię za kwiecistymi i kolorowymi tapetami w przedziałach. Nie rozpoznaję wielu urządzeń, które mnie otaczają. Dla mnie to tylko jarzące się wyświetlacze, przyciski różnych wielkości i cała masa przewodów. Ekrany komputerów i wszelkie objawy technologii nie należą do świata Milana Montero. Nawet rzadko używam telefonu komórkowego, więc już wyobrażam sobie, ile będę rozumieć ze słów wykwalifikowanej i cenionej hakerki.

Czuję się niemal jak w mieszkaniu fałszywego Drzewskiego-genetyka, dopóki nie zauważam rodzinnego zdjęcia. Przedstawia ono dwóch obejmujących się chłopców, prawdopodobnie bliźniaków, o okrągłych, rumianych buziach i szerokich uśmiechach. Po ich prawej stronie stoi wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna, którego twarz wydrapano. Obejmuje on Blankę. W tle widać rynek nieznanego mi, dość starego miasta. Przez chwilę myślę, że znów coś się ze mną dzieje i nie dostrzegam wielu elementów jak we wspomnieniach Magdaleny Mikler. 

— Moje dzieciaki, Leon i Arek — szepcze panna Moriaty tuż przy moim uchu. 

Jakimś cudem nie podskakuję, ale za to zaciskam mocno zęby. Gdzie moje wyczulone, anielskie zmysły?

— Sandomierz, dwa tysiące dziesiąty — zaczyna trajkotać Bianca, mówiąc z namacalną wręcz czułością, którą czasem jej brat wykazuje w stosunku do Arcany. — Słodcy, prawda? Cudne chłopaczki. Ten po lewej to Leon. Zaangażowany harcerz i dobra duszyczka kochająca przyrodę. Drugi to Arek. Wierny kibic Lecha Poznań. Dobry wybór, co? Znasz ten klub?

— Wychodzę z założenia, że nie da się mieszkać w Wielkopolsce i nigdy nie widzieć budynku z napisanym niebieskim sprayem kolejorz — wtrąca Ty, wybawiając mnie od odpowiedzi. — Hej, Bianca Blanka, co sądzisz o przyznawanych ostatnio Złotych Butach?

— Prawie każdemu z tych piłkarzy-chłystków-modeli dałabym co najwyżej Złote Płetwy — prycha dziewczyna. — Ach, ten dwa tysiące piętnasty...

— Ta... dwa tysiące piętnastybył dupkiem. Zabrał mi Szyszkę... — wyznaje Artificem. Nie pozostawia nas domysłom, widząc zdezorientowane spojrzenia. — Psinę...

Jeszcze Ikera i Lenę... zabrał ci Lenę, ale w dziwnych okolicznościach zwrócił. Tymczasowo. 

— Tak, tak... Pamiętam tę wycieczkę — kontynuuje Blanka, nie szczędząc ciepłych uśmiechów. — Późny czerwiec, karmienie gołębi, miętowe lody...

— Ile chłopcy mają lat? — pytam.

— Dziś piętnasty maja, Międzynarodowy Dzień Rodzin... Mieliby po osiemnaście za dwa tygodnie — odpowiada Moriaty, nie zastanawiając się wcale, jakby odliczała do tego dnia. 

Standardowo. Zawsze wiem, o co spytać... 

— Heeeej, kicia — mówi Bianca słodkim głosem, odwracając się, a ja odczuwam ulgę dzięki urwaniu trudnego tematu. 

Zauważam kroczącego powoli i dumnie, puszystego kota o rudej sierści. Przypomina Garfielda... cóż, dużo go. Pręży się i cicho mruczy, ocierając o nogawki spodni Leny. Idzie dalej i wskakuje na ręce właścicielki, a Bianca zaczyna drapać pupila za uszami.

— To Naleśnik — przedstawia kota. — Dwa lata temu jakiś zwyrodnialec zostawił kocięta nad Wełną... w worku... takich to bym wieszała za... Wiadomo. Kto wie, co by było, gdybym tamtędy nie przechodziła... Tak przeżył przynajmniej ten. Jest teraz moim wiernym kompanem — opowiada, nie szczędząc zwierzęciu czułości i pokazując jego obrożę z brelokiem w kształcie czterolistnej koniczyny. — Moja leniwa i wiecznie nienażarta, ale kochana znajda... Ruda kulka. 

— Och, Iker, chyba muszę zacząć cię inaczej nazywać... — mówi Ty z żalem. — Lubisz krokiety? Albo nie.. gofry?

Wywracam oczami, przeżywając kolejny dzień z irytującym Artificemem. Nie jest zły, ma całkiem dobre pomysły, ale jadaczka mu się nie zamyka, więc nie liczyłbym na naszą dłuższą współpracę. Czuję, jak kamień spada mi z serca, gdy widzę, że anioł podchodzi do rodzeństwa wpatrującego się w ekran jednego z komputerów. Wkrótce dołącza do nich także Iker, ale sam nie ruszam się z miejsca. I nie tylko ja. 

Lena nie może oderwać wzroku od wiszącej na ścianie fotografii. Domyślam się, o kim myśli. Wspominając często małego Queera, rozumiem, że śmierć dziecka przytłacza bardziej od jakiejkolwiek innej. Słabo pamiętam Stellę — jedynie jej cień. W mojej głowie to tylko jedna z Miklerów, mała, jedząca jak ptaszek i biegająca za Luelle. Jeszcze te blond loki — włosy z tych, które chciałoby się powąchać i dotknąć, by sprawdzić ich miękkość.

Dostrzegam podchodzącego do nas Moriatego.

— Sangue — tłumaczy krótko Lee, zwracając się bardziej do Leny niż do mnie. Mówi cicho, prawdopodobnie, by nie usłyszała go siostra. Nie chce rozdrapywać starych ran, mimo że Bianca sama je dziś otworzyła, wspominając rodzinną wycieczkę. — Było dużo krwi... Boże, cholernie dużo...

Spoglądam na tajemniczego mężczyznę z fotografii, po czym stwierdzam, że raz się żyje... 

— Jego twarz... — szepczę, chcąc sprawdzić, czy tylko ja widzę ją wydrapaną. Dużo ryzykuję.

— Darek zdradził Biankę z jakąś nastoletnią lafiryndą. Właśnie odpoczywają na Seszelach i wrócą chyba dopiero na rozprawę rozwodową w lipcu — prycha Moriaty. — Siostra się nieźle wkurzyła... kobiety, faceci, szalony trójkąt... no ten dzieciak to nie jego. Taaa, jestem beznadziejny w utrzymywaniu tajemnic, więc chyba sobie pójdę. 

Uroczo. 

— Który miesiąc? — pyta Lena, odwracając się do Bianki.

Kobieta automatycznie ucieka wzrokiem od komputera, jakby nagle wszystko inne przestało mieć znaczenie. Powoli podnosi się z miejsca i opiera o biurko.

— Piąty. Na dwunastego sierpnia mam termin — precyzuje. Znów głaszcze spory brzuszek, patrząc na niego i uśmiechając się pod nosem. Czy wszystkie przyszłe matki tak robią? Moja wyglądała podobnie, gdy nosiła mnie lub Mikę pod sercem? — To będzie Olgierd Feliks. Feliks po dziadku. By był takim samym super facetem. 

— Ładnie — komentuje Lena. — I na pewno tak będzie. 

— Dobra, ale do rzeczy — rozstrzyga Bianka, po czym wraca na swój fotel, gotowa do pracy. — Numer jedenaście... tak, tak, kojarzę ten ośrodek. Była tam kiedyś drukarnia, więc niezła miejscówka, co? Jakoś prawie na przeciwko było też jakieś laboratorium. Nie mam zielonego pojęcia, czy nadal funkcjonuje, nie mogę nic o tym znaleźć... ktoś się o to postarał. Co do samego dostania się do środka, to niełatwe, ale i nie niemożliwe. Niewątpliwie dużym plusem jest to, że Vivere lubi się bawić, prowokować, więc w wielu budynkach niektóre pomieszczenia są chronione jedynie przez barierę, którą łatwo złamać za pomocą krwi. Więc mogłabyś to zrobić ty, twój tata... ktoś z rodziny.

— Skąd pewność, że to miejsce poświęcone badaniom Drzewskiego też opanowała? — pytam.

— To bardzo prawdopodobne. Zwłaszcza że podobno przetrzymują tam ojca Leny — argumentuje Łużycka. — Ukończył medycynę, z naprawdę niezłymi wynikami... może więc nie tylko chodzi o rodzinne więzi, ale i umiejętności?

— Jest chirurgiem, nie ma nic wspólnego z taką typową genetyką — odpowiadam za szesnastolatkę.

— Przekonajmy się.